با توجه به اين که نشانه ها بر اساس پيش بيني معصومان (ع)، در طول دوره غيبت واقع مي شوند، مسلمانان چاره اي ندارند جز آن منتظر تحقق آنها بمانند و در برابر رخدادها تسليم باشند. روشن است که اين، سبب دلسردي و يأس آنان مي شود و در نتيجه از تعقيب اهداف بلند اسلامي و انجام وظايف و مسؤوليتهاي خويش، دلسرد مي شوند. [1] .

اين اشکال درست نيست، زيرا همان گونه که پيش از اين اشاره کرديم، نشانه هاي ظهور، چه حتمي و چه غير حتمي، اموري نيستند که تغيير ناپذير باشند و بدون هيچ تغييري و به گونه خودکار، در موقع مقرر واقع گردند، بلکه آنها براساس پيش بيني معصومان (ع) در صورتي که اوضاع و احوال، به همان روال که پيش بيني شد، جلو رود واقع مي شوند و تنها بيانگر نزديک تر شدن ظهورند، نه چيز ديگر.

در ميان اين همه نشانه اي که براي ظهور بيان شد، تنها شمار اندکي از نشانه ها، ناگزيرند و بر اساس تفسيري که از ناگزير بدون آنها ارائه شد، آنها نيز، اموري جبري و تغيير ناپذير نيستند و ممکن است به اراده خداوند، تغيير کنند و يا پيش و پس داشته شوند.

افزون بر اين، نشانه هاي حتمي ظهور، نشانه هاي در آستانه ظهور واقع مي شوند. بنابراين، پيش بيني و تبيين نشانه هاي ظهور، نه تنها مايه دلسردي و سستي مؤمنان نمي گردد که چراغ اميد را در دل آنان روشن نگه مي دارد و آنان را در به عهده گرفتن نقشهاي اساسي دلگرم مي کند.