از جمله نشانه هاي ظهور که در روايات به آن اشاره شده، طلوع خورشيد از مغرب است، وقوع چنين پديده اي، اگر معناي ظاهري آن مراد باشد، مستلزم در هم ريختن و از هم پاشيدن نظم جهان و تغيير در حرکت منظومه شمسي خواهد بودو اين، با اصول حاکم بر نظام طبيعت، ناسازگاري دارد. به طور قطع حضرت مهدي (ع)، بر روي همين زمين، حکومت جهاني خويش را تشکيل مي دهد. [1] .

بر اين اساس تحقق اين نشانه به گونه معجزه، چنانکه برخي پنداشته اند، ميسر نيست، زيرا معجزه در محدوده نظام حاکم بر طبيعت و جهان صورت مي گيرد. [2] .

به نظر مي رسد، منظور از طلوع خورشيد از مغرب، حضرت مهدي (ع) است.

فيض کاشاني در توضيح روايتي در اين زمينه مي نويسد:

وکأنّه کنّي بطلوع الشمس من مغربها في الحديث عن ظهوره (ع) کما يظهر من بعض الأخبار). [3] .

گويا، طلوع خورشيد از مغرب، کنايه از ظهور حضرت مهدي (ع) است، همان گونه که از برخي اخبار هم استفاده مي شود.

همان گونه که مرحوم فيض اشاره کرده، از برخي روايات نيز اين مطلب استفاده مي شود. در ذيل روايت صعصعه، که اين حادثه را به عنوان نشانه ظهور معرفي مي کند، جمله اي است که روشنگر اين معناست. صعصعة در پاسخ فردي که از منظور اميرالمؤمنين (ع) از جمله (لاتسألوني عما يکون بعد ذلک...) پرسيده بود، گفت:

(ان الذي يصلي خلفه عيسي بن مريم هوالثاني عشر من العترة التاسع من ولد الحسين بن علي (ع) وهو الشمس الطالعة من مغربها). [4] .

کسي که حضرت عيسي (ع)، پشت سروي نماز مي گزارد، دوازدهمين نفر از خاندان پيامبر (ص) و نهمين نفر از فرزندان حسين بن علي (ع) است و هم اوست خورشيدي که از غروبگاهش طلوع مي کند.

بر اين اساس، طلوع خورشيد از مغرب، معناي کنايي دارد و در حقيقت تشبيه شده است ظهور حضرت مهدي (ع) به طلوع خورشيد از غروبگاهش. همان گونه که خورشيد، پس از آن که چهره در نقاب شب فرو مي کشد، دوباره پرده هاي سياهي را مي درد و طليعه روشن آن از کرانه هاي افق پرتوافشاني مي کند، حضرت مهدي (ع) نيز، پس از طي دوران محنت و محروميت و سپري شدن روزگار غيبت و انتظار، ظهور مي کند بسان خورشيدي، جهان فتنه عدالت و بستوه آمده از ظلم و ستم و بي عدالتي را با پرتو حياتبخش عدالت، زنده و روشن مي کند.