در منابع ديني، از جنگ هاي خونين و کشتارهاي بزرگ نيز، به عنوان نشانه هاي ظهور ياد شده است . [1] گويا اين جنگها بين اهل باطل، بر سر رقابتهاي مادي و سياسي روي مي دهد که در نهايت، بدون پيروزي هيچ يک از دو گروه و پس از برجاي گذاشتن. انبوهي از کشته ها، پايان مي يابد. بروز چنين فاجعه هاي بزرگ، نتيجه طبيعي فساد زمين و فراگير شدن ظلم و جور است. از برخي روايات، استفاده مي شود که در منطقه (قرقيسا) جنگ عظيمي بين بني عباس و مرداني رخ مي دهد که نوجوانان زورمند، فرسوده و پير مي گردد و لاشه هاي کشته ها بر روي هم انباشته مي گردد. از قرائن و شواهد بر مي آيد که اين خون ريزيهاي بزرگ، در همان واقعه خروج سفياني و آشوبهاي آن زمان است و حادثه جداگانه اي نيست.

اين احتمال نيز وجود دارد که منظور از اين روايات، درهم کوبيدن مستکبران و دشمنان حق و عدالت باشد که در زمان ظهور و به دست مهدي (ع) انجام مي شود، بنابراين از وقايع دوران ظهور است، نه نشانه ظهور.