آن دسته از رخدادها، که براساس پيش بيني معصومان (ع) پيش و يا در آستانه ظهور حضرت مهدي (ع)، پديد خواهند آمد، نشانه هاي ظهورند. تحقق هر يک از اين نشانه ها، نويدي از نزديک تر شدن ظهور قائم (ع) است، به گونه اي که با تحقق مجموعه رخدادهاي پيشگويي شده و به دنبال آخرين نشانه ظهور، حضرت مهدي (ع) قيام خواهد کرد.

پس پديدار شدن يک و يا چند نشانه از مجموعه نشانه هاي ظهور، چيزي جز نزديک تر شدن زمان ظهور را نمي رساند. البته بسياري از حوادث و تحولاتي را که امامان (ع) وقوع آنها را در دوران غيبت کبري پيش بيني کرده اند، يا شماري از آنها را به عنوان نشانه ظهور معرفي کرده اند، به وقوع پيوسته اند.

مثلاً، در روايات، از اختلاف در ميان امت اسلام [1] ، انحراف بني عباس و از هم گسستن حکومت آنان [2] ، جنگهاي صليبي [3] ، فتح قسطنطنيه به دست مسلمانان [4] ، درآمدن پرچمهاي سياه از ناحيه خراسان [5] ، خروج مغربي در مصر و تشکيل دولت فاطميان [6] ، وارد شدن ترکها در منطقه جزيره، واقع در بين النهرين و عراق امروزي [7] ، وارد شدن روميان در منطقه رمله و شام [8] ، رها شدن کشورهاي عرب از قيد استعمار [9] ، بالا آمدن آب دجله و سرازير شدن آن به کوچه هاي کوفه [10] ، بسته شدن پل بر روي دجله، بين بغداد و کرخ [11] ، اختلاف بين شرق و غرب و جنگ و خون ريزي فراوان [12] بين آنان و... [13] خبر داده شده که ظاهراً همه، يا بسياري از آنها تا به کنون، رخ داده اند. امّا بايد توجه داشت که:

اوّلاً معلوم نيست که مراد از اين حوادث، همان حوادثي باشد که در روايات آمده است.

ثانياً، پيش بيني چنين اموري، به معناي آن نيست که اينها نشانه حتمي ظهورند، بلکه همه و يا بسياري از آنها، صرفاً، رخدادهايي هستند که امامان (ع) از وقوع آنها در آينده خبر داده اند.

ثالثاً، بر فرض، در روايات از برخي از اينها به عنوان نشانه ظهور ياد شده باشد، از کجا معلوم که منظور ظهور حضرت مهدي (ع) باشد.