واژه (خسف)، به معناي فرو رفتن و پنهان شدن است [1] و (بيداء)، نام سرزميني است بين مکه و مدينه. ظاهراً منظور از (خسف در بيداء) آن است که سفياني، با لشکري عظيم، به قصد جنگ با مهدي (ع) عازم مکه مي شود، در بينِ مکه و مدينه و در محلي که به سرزمين (بيداء) معروف است، به گونه معجزه، به امر خداوند، در دل زمين فرو مي روند. [2] .

اين حادثه، در روايات بسياري از عامه و خاصه، به عنوان نشانه ظهور بيان شده و در شماري از آنها بر حتمي بودن آن نيز تأکيد شده [3] است. صاحب منتخب الأثر، پس از ذکر اين نشانه تصريح مي کند که روايات آن، به حد تواتر مي رسد. [4] اينک، دو نمونه از آن روايات:

علي (ع) در تفسير آيه شريفه (ولوتري اذ فزعوا فلافوت واخذ من مکان قريب ). [5] .

(قبيل قائمنا المهدي يخرج السفياني... ويأتي المدينه جيشه حتي اذا انتهي الي البيداء خسف الله. به). [6] .

در آستانه ظهور قائم ما، مهدي (ع)، سفياني خروج مي کند... سپاه وي، به سوي مدينه حرکت مي کند و چون به سرزمين بيداء مي رسند، خداوند آنها را در کام زمين فرو مي برد.

يا مي فرمايد:

(ويخرج رجل من اهل بيتي في الحرم فيبلغ السفياني، فيبعث اليه جنداً من جنده فيهزمهم فيسير اليه السفياني بمن معه، حتي اذا جاوزوا ببيداء من الأرض، خسف بهم، فلاينجوا منهم الا المخبر عنهم ). [7] .

مردي از خاندان من، در سرزمين حرم قيام مي کند، چون خبر ظهور وي به سفياني مي رسد، وي، سپاهي از لشکريان خود را براي جنگ، به سوي او مي فرستد، ولي (سپاه مهدي) آنان را شکست مي دهد، آن گاه خود سفياني با لشکريان همراه، به جنگ وي مي روند و چون از سرزمين بيداء مي گذرند، در زمين فرو مي روند و جز يک نفر، که خبر آنان را مي آورد همگي هلاک مي شوند.

گرچه حادثه (خسف) در منطقه (بيداء) و در مورد لشکر سفياني واقع مي شود، ولي در برخي روايات، غير از خسف در بيداء، از خسف در مشرق و خسف در مغرب نيز ياد شده است . [8] و اين نشانگر آن است که در ساير نقاط زمين نيز، چنين حوادثي رخ مي دهد و به امر خداوند دشمنان مهدي (عج)، بدين وسيله نابود مي گردند.