برابر روايات، شماري از علائم ظهور، متصل به ظهور خواهند بود، به گونه اي که بين آنها و ظهور فاصله زيادي نباشد. البته اين که فاصله آن نشانه ها، تا ظهور چه مدت و يا چند روز است. به راستي روشن نيست، ولي قدر مسلم آن است که فاصله زياد نيست و احتمالاً، مجموعه نشانه هاي متصل به ظهور، در همان سال ظهور، يا سال پيش از آن رخ مي دهند. از پديدار شدن نخستين نشانه متّصل، تا ظهور مهدي (ع) نشانه ها همچون حلقه هاي زنجير بدون فاصله پي در پي پديد مي آيند، چنانکه در روايتي، محمد بن صامت از امام صادق (ع)، پس از آن که برخي نشانه ها را امام (ع) بيان کرده بود، پرسيد: فدايت شوم مي ترسم اين امر (تحقق نشانه هاي ظهور مهدي) به طول انجامد.

امام (ع) فرمود:

(لا، انّما (هو) کنظام الخرزَ يتبع بعضه بعضا). [1] .

نه محققاً، همچون مهره هاي تسبيح، يکي پس از ديگر مي آيد.

حتي در مورد برخي از نشانه هاي متصل به ظهور، مقدار فاصله آن با ظهور نيز، بيان شده است. امام باقر (ع) درباره قتل نفس زکيه، فرمود:

(ليس بين قيام القائم (ع) و قتل النفس الزکية اکثر من خمس عشرة ليلة). [2] .

فاصله ميان کشته شدن نفس زکيه و قيام قائم بيش از 15 شب نيست.

خروج سفياني و يماني نيز، برابر آنچه از روايات استفاده مي شود. [3] در يک محدوده زماني در آستانه ظهور صورت مي گيرد و فاصله آن تا قيام قائم (ع)، از پانزده ماه، بيشتر نخواهد بود. [4] در روايات، فاصله يک سال، 9ماه [5] و هشتم ماه هم گفته شده است . [6] .

بر اين اساس، ترديدي نيست که شماري از نشانه هاي ظهور، که بيشتر نشانه هاي حتمي نيز هستند، نزديک ظهور و متصل به آن واقع مي شوند.

در برابر، نشانه هاي فراواني وجود دارند که از پيدايش آنها در عصر غيبت خبر داده شده، ولي پيوستگي به ظهور معلوم نيست. چه بسا، با فاصله زياد، از ظهور مهدي (ع) واقع شوند. چنانکه شماري از نشانه ها، همچون از هم گسستن بني اميه و بني عباس، خروج ابومسلم خراساني، اختلاف بين مسلمانان و بين بني عباس و اشغال منطقه جزيره، توسط ترکها و بسته شدن پل بر روي دجله و... بر فرض نشانه بودن آنها، سالها، بلکه قرنها ست که از وقوع آنها مي گذرد.