نوشته: سيد محمد باقر داماد.

تحقيق: رضا استادي.

ناشر: مهديه ميرداماد.

شماره صفحه ها: 155.

محمد باقر داماد، معروف به مير داماد، تحصيل علوم ديني را در مشهد مقدس آغاز کرد و بر اثر هوش و استعداد سرشاري که داشت، در اندک زماني در علوم و فنون گوناگوني، بويژه فقه، حکمت و فلسفه، سر آمد ديگران گرديد و به درجه اجتهاد نائل آمد و استاد فقهاي عصر خويش شد.از اين روي، فقهاي عصر وي، فتاواي شرعي را به تصحيح وي معتبر مي شمردند. [1] او، افزون بر مقام فقهي، در مسائل فلسفي و کلامي تبحر خاصي داشته و در اين زمينه، از وي نوشته هاي ارزشمندي به جاي مانده است، از آن جمله، رساله: شرعة التسمية حول حرمة التسميه.

از جمله مباحث مربوط به امام عصر(ع) که در چندين روايت آمده و محققان درباره آن، به بحث و گفت و گو پرداخته اند، مسأله حرمت، کراهت يا جواز تصريح به اسم و کينه اصلي امام عصر(ع) در زمان غيبت است. از دانشمندان بنامي که در اين موضوع به بحث و بررسي پرداخته اند، ميرداماد را مي توان نام برد.

وي، اثر مورد بحث را در همين باره نگاشته و در آن، اين مسأله را به گونه اي عالمانه و محققانه، به نقد و تحليل گذاشته، آن گاه، روايات مسأله را يکايک آورده و درباره آنها بحث کرده است.

اين اثر ارزشمند، افزون بر تحقيق و تبيين مسأله ياد شده، آکنده از فوائد علمي، ادبي و رجالي است.

تحقيق و تصحيح اين رساله، براساس چهار نسخه معتبر، با تلاش رضا استادي انجام پذيرفته است. در پانوشتها، افزون بر ضبط اختلاف نسخه ها، توضيحاتي درباره برخي روايات داده شده است.

در مقدمه کتاب، ضمن اين که از نسخه هاي کتاب، چگونگي تصحيح، گزارش شده، شرح حالي از مؤلف آمده و فهرستي از آثار وي، ارائه شده است.