غيبت صغري از سال 260 هجري تا سال 329 هجري به طول انجاميد.

غيبت امام (ع) را نمي توان به دوري امام مهدي (ع) از جامعه و دشواريهاي پيچيده آن تفسير کرد،بلکه مهدي (ع) رهبري بود بي همتا که با شعور سرشار،دردها و آرزوهاي امت خود و پايگاههاي مردمي خويش را احساس ميکردو با فکر و عمل و انديشه به آنها پاسخ ميگفت و آن، بنا به مقتضيات وضع ومصلحت اسلام بود.

امام مهدي (ع) با بعضي از ياران نزديک خود بطور مستقيم تماس ميگرفت و به آنان توصيه مي فرمود که مشاهدات خود را در ميان مردم تبليغ کنند و سفارش ميکرد که مکان و ساير خصوصياتي را که راه وصول به سوي او را براي مقامات دولتي آسان ميساخت،پنهان دارند. او (ع) بيشتر مسايل را که به او ميرسيد از طريق وکيلان و سفيران خود که مورد اعتماد او بودند،پاسخ ميداد،فقط با کساني که اخلاص شان محرز ميشد و يقين ميکرد که رازاو را فاش نميکنند تماس مي گرفت.

براي کساني غير از نواب و سفيران او مشکل بود که به ديدار او (ع)

دست يابند و توصيه مي فرمود که مبادا نام او را به صراحت بر زبان آورندبلکه با اسم مستعار،و بي آنکه به وي اشارتي شود،از او نام برند،مانند:

قائم،عزيم،حجت،صاحب الزمان و مانند اينها.زيرا اگر به نام او پي مي برند،آن را افشاء و اعلام ميکردند و اگر مکان او را مي يافتند ديگران را به آن مکان راهنمائي مي نمودند.امام (ع) در هر فرصتي مکان خود را تغيير ميداد،بي آنکه نظرها را جلب کند.