از آنچه گذشت دانستيم که روش و نقشه عباسيان و سياست آنان در برابرپيشوايان از اهل بيت (ع) اين بود که امام را در دستگاه حکومت سهيم کنندتا براي از بين بردن روشها و برنامه هاي آنان و دور کردنشان از پايگاههاي مردمي،مقدمه اي فراهم آورده باشند و هر يک را دچار قهر و بيم و عذاب سياست ددمنشانه خود کنند.

سياست فشار و اختناق،امامان (ع) را وادار کرد تا فعاليت خود رادر نهان انجام دهند و گفتار و کردار خويش را در پوشش کتمان و رمز حفظکنند و از مرحله امتداد و گسترش افقي،به مرحله نگاهداري براي باقي بودن منتقل شوند و بکوشند با ياران يکدل-پس از آنکه قوت و قدرت اراده ومقاومت و پايداري آنان را در برابر فشار حوادث دشوار آزمودند-رابطه شخصي و تماس مستقيم داشته باشند.اين مرحله مرحله اي بود براي روشن کردن جرقه اميد در دل انقلابيان،از گذرگاه انديشه مهدي منتظر در دل شيعيان و ادامه مخالفت جدي و قاطع در برابر حملات انحرافي بر ضد خط مکتب بطوريکه با نرمش در عمل سياسي و برانگيختن مردم در برابر دولت منافات نداشته باشد.

اين مرحله فعاليت مثبت،دولت را واداشت که پيوسته آماده باشد وپيوسته از گرفتاري حذر کند و در مقابل کليه اقوال و افعال امام و يارانش مراقبت دائمي بعمل آورد.يکي از وسايل متفرق کردن طرفداران امام و ازبين بردن پايگاهها و يارانش،زندان و شکنجه و طرق قلع و قمع و جلوگيري از تماس امام (ع) با طرفدارانش بود.

غالبا،کار به زنداني شدن ياران امام و به دستگيري شخص امام (ع)

منجر ميگرديد.او (ع) مدتها در ظللمت زندان باقي مي ماند و سپس بيرون مي آمد تا باز به زندان افکنده شود.

با وجود همه اين تنگناها و سياست فشار و نظارت دائمي،امام هادي (ع) و امام عسکري (ع) توانستند،مخفيانه فعاليت کنند و اموال و تعليماتي که از جانب آندو ابلاغ مي گرديد در پرده بدارند.در محيطي چنان سرشاراز کينه و رشک و بدخواهي نسبت به نهضت و پيشوايان از اهل بيت (ع)،دولت عباسي در برابر افکاري که ذهنيات عموم مسلمانان،بخصوص افکاردوستان نزديک امام (ع) به علت اخبار متواتر از زمان رسول الله(ص)تا زمان امام عسکري (ع) از اعتقاد به وجود مهدي (ع) لبريز بود،وسائلي تدارک ميديدتا با آن افکار روبرو شود.دولت و حکمرانان بطور کلي ميدانستند که زمان مهدي (ع) تقريبا نزديک است.اما تاريخ تولد او را-که مراقبت بي اندازه بکار رفته بود تا پنهان ماند-نمي دانستند.

از آنجا بود که دستگاه حاکم فرمانها صادر کرد که پس از فوت امام (ع)،از ترس اينکه مبادا مهدي (ع) بصورت جنين در شکم يکي از همسران امام (ع) باشد،همه زنان باردار او را مراقبت کنند و بپايند.