در اين باره آيات زيادي وجود دارد که برخي از آنها را ذکر مي‌کنيم:

(کتابٌ انزلناه اليک لتخرج الناس من الظلمات الي النور بأذن ربهم الي صراط العزيز الحميد) (ابراهيم/1)

قرآن کتابي است که ما آن را به سوي تو فرو فرستاديم تا مردم را از هر تيرگي و تاريکي برهاني و آنان را به نور برساني؛ البته اين رهانيدن از ظلمت‌ها و رساندن به نور، به دستور و اجازه پروردگار آنان مي‌باشد.

(الله ولي الذين آمنوا يخرجهم من الظلمات الي النور) (بقره/257)

خدا ولي کساني است که ايمان آورده‌اند، آنها را از تاريکي‌ها به سوي نور مي‌برد.

در آيه اول‌، نوراني ساختن مردم را به رسول اکرم (ص) نسبت داد و در اين آيه به خدا؛ زيرا انسان کامل، خليفه خدا است و به اذن و اراده خدا عمل مي‌کند و نه به اصالت. [1] .

(هو الذي بعث في الأ‌ميين رسولاً منهم يتلوا عليهم آياته و يزکيهم و يعلمهم الکتاب و الحکمه و ان کانوا من قبل لفي ضلال مبين) (حج / 2)

اوست خدايي که ميان عرب اُمي پيغمبري بزرگوار از همان مردم برانگيخت تا بر آنان آيات الهي را تلاوت کند و آنها را پاک سازد و شريعت و احکام کتاب آسماني و حکمت الهي بياموزد با آن که پيش از اين‌، همه در ورطه جهالت و گمراهي بودند.

(الذين ان مکناهم في الارض اقاموا الصلوه و آتوا الزکاه و امروا بالمعروف و نهوا عن المنکر) (حج/41)

آنها (مؤ‌منان و ياوران الهي) کساني هستند که هر گاه در زمين به آنها قدرت بخشيده‌ايم‌، نماز را به پا مي‌دارند و زکات را ادا مي‌کنند و امر به معروف و نهي از منکر مي‌نمايند.

تعبير به «مکناهم في الارض» به معني قدرت بخشيدن به مؤ‌منان در روي زمين است و بنابراين به تشکيل دولت و هدف و رسالت دولت و نظام سياسي در نزد مؤ‌منان اشاره دارد. [2] .

(وعد الله الذين آمنوا منکم و عملوا الصالحات ليستخلفنهم في الارض کما استخلف الذين من قبلهم و ليمکنن لهم دينهم الذي ارتضي لهم و ليبدلنهم من بعد خوفهم امناً يعبدونني لا يشرکون بي شيئاً) (نور/55)

و خدا به کساني که از شما بندگان ايمان آورد و نيکوکار گردد، وعده فرمود که در زمين خلافت دهد (و به جاي امت‌هاي گذشته اقتدار بخشد) چنان‌که امم صالح پيامبران سلف جانشين پيشينيان خود شدند و علاوه بر خلافت‌، دين پسنديده آنان را (که اسلام واقعي است) بر همه اديان تمکين و تسلط عطا کند و به همه مؤ‌منان پس از خوف و انديشه از دشمنان ايمني کامل دهد که مرا به يگانگي‌، بي‌هيچ شائبه شرک و ريا پرستش کنند.

همان‌طور که ملاحظه مي‌نماييد، آيه شريفه به صراحت يکي از ثمرات تشکيل حکومت صالح را عبادت خداوند و حذف شرک دانسته است.

(وَ ما خَلَقتُ الجِنَّ وَ الا ًِنسَ اِ‌لا لِيَعبُدُونِ) (ذاريات/56)

جن و انس را نيافريدم مگر براي عبادت.

اگر عبادت فلسفه آفرينش انسان است، نمي‌تواند فلسفه تأسيس نظام سياسي اسلام نباشد.

همچنين خداوند متعال در آياتي که سرگذشت پيامبران را يادآور شده و سخنان آنان را خطاب به مردمشان نقل کرده است، اين پيام را از زبان همه آنها به مردمشان آورده است که:

(يا قَومِ اعبُدُوا اللهَ ربي وَ ربکم). [3] .

بنابراين نظام اسلامي موظف است در جهت تقرب مردم به سوي خدا و نفي موانع عبوديت تلاش کند.