طرح مسئله مهدويت
در مقاله مورد بحث ادعاي بيپايه و نادرستي ديده ميشود، بدين شکل که: امام زمان (ع) مورد اعتقاد شيعه با مهدي موعود که در روايات آمده متفاوت است؛ زيرا شباهتهايي ميان امام زمان (ع) و مسيحي که يهود انتظارش را ميکشند وجود دارد و ابن قيم نيز گفته: مهدي (ع) از فرزندان امام حسن مجتبي است؛ زيرا ايشان به خاطر خدا خلافت را ترک کرد و خدا نيز بهتر از آن را نصيب ذريهاش ميکند. (صفحات 4، 13 و 14)
در پاسخ گفته ميشود:
اولاً: با دقت در روايات مهدويت معلوم ميشود انسان فرزانهاي که مژده ظهورش داده شده ويژگيهاي برجستهاي دارد که او را منحصر به فرد کرده، از يک موعود تورات که حضرت مسيح بوده متمايز ميسازد. به علاوه در تورات مژده آمدن پيامبر اسلام (ص) و ظهور مهدي موعود (ع) نيز داده شده است. [1] ناگفته پيداست گزارش تورات راجع به دو موعود اخير نشان حقانيت آنهاست و وهني برايشان نيست. بعداً توضيح بيشتري راجع به ويژگيهاي امام عصر (ع) و باورهاي يهود خواهد آمد.
ثانياً: يکي از ويژگيهاي امام عصر (ع) طبق برخي روايات، [2] اين است که از نسل امام حسنمجتبي (ع) است. ليکن اين روايات با رواياتي که ايشان را از ذريه امام حسين (ع) دانستهاند، [3] ناسازگاري ندارند؛ زيرا مفهوم روايات گروه اول اين است که ايشان از سوي مادر نسب، به امام مجتبي (ع) ميبرد؛ زيرا مادر امام باقر (ع)، فاطمه بنت الحسن (ع) بوده است در نتيجه ايشان و فرزندانش از نسل امام حسن و امام حسين هر دو بودهاند و امام مهدي (ع) هم از اين رو ذريه امام حسن مجتبي نيز محسوب ميشود. در نتيجه سخن ابن قيم جز اين وجهي نداشته و اگر مرادش نفي روايات گروه دوم باشد بيارزش خواهد بود. حاصل اينکه: هيچ تفاوتي ميان مهدي موعود (ع) در روايات شيعه و سني با امام زمان (ع) مورد اعتقاد شيعه وجود ندارد و اين موضوع ضمن بررسي ويژگيهاي ايشان بيشتر روشن خواهد شد.
ثالثاً: اثبات تلافي خدا نسبت به فداکاري امام مجتبي (ع) فرع اثبات اين است که امام مهدي (ع) از ذريه ايشان است و بدون آن چنين ادعايي بيمورد است. ضمن اينکه اجر الهي امام حسن (ع) در اصل و در هر حال (قيام يا پذيرش تحميلي قرار داد براي حفظ اسلام و مسلمين) قابل انکار نيست، ولي تعيين آن نيز از عهده بشر خارج است.
پاورقي
[1] ر ک صادقي، محمد، بشارات عهدين بسياري از صفحات کتاب در مورد پيامبر (ص) و صفحات 234 - 286 راجع به امام مهدي (ع)؛ نشر دارالکتب الاسلاميه، تهران، بيتا.
[2] ر.ک، لطف الله صافي گلپايگاني، منتخب الاثر، ص 251، مؤسسه السيده المعصومه (ع)، قم، چاپ نخست، 1419 ه ق.
[3] پيشين، ص 254.