مسافت‌هاي طولاني، چون عراق تا شام، پاي بر سبزه بايد گذارد و قدم‌ها را با نوازش سبزه‌ها و گياهان طراوت بايد بخشيد.

و لو قد قام قائمنا لانزلت السماء قطرها ولاخرجت الارض نباتها و... حتي تمشي المراه بين العراق الي شام لاتضع قدميها الا علي النبات. [1] .

قائم ما که قيام کند، آسمان باران خويش را فرو مي‌فرستد و زمين، گياهان خويش بيرون مي‌فرستد و... تا جايي که زن از عراق تا شام برود و پاي خود را جز بر روي گياه نگذارد.

آري، خداوند با باران رحمتش، بهار مردمان، مهدي زهرا (ع) را سيراب مي‌سازد، زمين گياه خويش را بيرون مي‌فرستد، دامها فراوان مي‌شوند.

يسقيه اللّه الغيث و تخرج الارض نباتاتها و تکثر الماشيه. [2] .

خداوند با باران رحمتش، او را سيراب مي‌سازد، زمين گياه خود را بيرون مي‌فرستد، دام‌ها فراوان مي‌شوند.

تخرج الارض نباتها و تنزل السماء برکاتها و تظهر له الکنوز. [3] .

زمين گياهان خود را خارج مي‌کند، آسمان برکاتش را فرو مي‌فرستد، گنج‌هاي نهفته در دل زمين براي او آشکار مي‌شود.

امام صادق (ع):

ينتج اللّه في هذه الامه رجلاً مني و انا منه يسوق اللّه به برکات السماوات و الارض فتنزل السماء قطرها و يخرج الارض بذرها و تأ‌من وحوشها و سباعها. [4] .

خداوند به اين امت، مردي عطا مي‌کند که از من است و من از اويم. به برکت او، برکات آسمان و زمين را عنايت مي‌کند، آسمان، باران خويش را فرو مي‌فرستد و زمين، بذر خويش را بيرون مي‌فرستد.