الفت، يکي از نعمت‌هايي است که قرآن بر آن تأ‌کيد فراوان دارد:

و اعتصموا بحبل اللّه جميعاً و لا تفرقوا و اذکروا نعمت اللّه عليکم اذ کنتم اعداءً فالّف بين قلوبکم فاصبحتم بنعمته اخوانا و کنتم علي شفا حفره من النار فانقذکم منها... [1] .

همگي به ريسمان خدا چنگ زنيد و پراکنده نشويد و نعمتِ (بزرگ) خدا را برخود، به ياد آريد که چگونه دشمن يکديگر بوديد و او ميان دل‌هاي شما الفت ايجاد کرد و به برکت نعمت او، برادر شديد و شما بر لب حفره‌اي از آتش بوديد، خدا شما را از آن نجات داد....

ذريهِ پيامبر (ص)، چون رسول خدا (ص) که بهار يتيمان (ربيع الايتام) [2] و بهار خير (ربيع الخير) [3] بود، مظهر رحمت الهي‌اند. مهدي فاطمه (عجل اللّه فرجه الشريف) که رحمت واسعهِ الهي [4] است کمال رحمت، الفت و مهرباني را هديه مي‌آورد:

بنا يؤ‌لف اللّه بين قلوبکم بعد عداوه الفتنه کما الف بين قلوبهم بعد عداوه الشرک و بنا يصبحون بعد عداوه الفتنه اخوانا کما اصبحوا بعد عداوه الشرک اخوانا في دينهم. [5] .

خداوند به دست ما در ميان آن‌ها الفت و صميميت ايجاد مي‌کند؛ چنان‌که پس از کينه‌توزي‌هاي شرک به دست ما در ميانشان صفا و صميميّت ايجاد نمود. بعد از عداوت روزگار فتنه، به وسيلهِ ما برادري خود را باز يابند، چنان‌که بعد از عداوت شرک، به دست ما برادر ايماني گشتند.