تنعم امتي في زمانه نعيماً لم ينعموا مثله قط البر منهم و الفاجر، يرسل السماء عليهم مدراراً و لاتحبس الارض شيئاً من نباتها و المال کدوس ياتيه الرجل فيسأ‌له فيحثوله. [1] .

در دولت او مردم آن چنان در رفاه و آسايش به سر مي‌برند که هرگز نظير آن ديده نشده، مال به قدري فراوان مي‌شود که هر کس نزد او بيايد، درخواست کند، اموال فراواني زير پايش مي‌ريزد.

يفيض المال فيضاً؛ و يحثو المال حثواً و لايَعدُّهُ عَدّا. [2] .

اموال را چنان سيل مي‌ريزد، ثروت را کلان کلان مي‌بخشد و آن را نمي‌شمارد.

امام صادق (ع):

المهدي سمح بالمال، شديد علي العمال رحيم بالمساکين. [3] .

مهدي، بخشنده‌ايست که مال را به وفور مي‌بخشد، بر مسئو‌لين کشوري بسيار سخت مي‌گيرد و بر بي‌نوايان بسيار رئوف و مهربانست.

فيعطي شيئاً لم يعطه احد کان قبله. [4] .

آن گاه آن‌چنان عطاياي کلان به آن‌ها مي‌دهد که هرگز در تاريخ بشري سابقه نداشته است.

«يکون عطاياه هنيئاً؛عطايايش گوارا مي‌باشد». [5] .