‌در نقدي ديگر بر کتاب «مشرعه بحارالانوار» به مقدمه کتاب نيز پرداخته‌ايم. در آنجا آورده‌ايم:

1- براي اثبات اعتبار روايات، نبايد تنها اعتبار سندي را مطرح ساخت و گفت که اکثر روايات مجموعه‌هاي روايي اعتبار ندارند؛ بلکه بايد به همهِ راهها و اسباب اعتبار بخش توجه کرد و در نظر داشت که مبناي بسياري از عالمان شيعه، بلکه اکثريت قريب به اتفاق آنان، حجّيت خبر موثوقٌ به است.

2- براي ورود به اقيانوس روايات، بايد مقدمات و زمينه‌هايي فراهم آيد؛ که نويسنده محترم مشرعه بحارالانوار از آنها کمتر سخن گفته است. ايشان گويا فکر کرده‌اند که حذف روايات راحت‌ترين و ساده‌ترين راه حل است و مسؤ‌وليت فهم روايات را از دوش ما بر مي‌دارد؛ در حالي که اين نظر صحيح نيست.

‌در آنجا ما وعده داده‌ايم که در آينده به اين دو مبحث بپردازيم:

‌الف) راههاي اثبات اعتبار روايات‌؛

‌ب) زمينه‌ها و مقدمات لازم براي ورود به اقيانوس روايات و بهره‌مندي درست از علوم اهل بيت(ع).

‌اکنون در پي آنيم که برخورد شديد کتاب مشرعه بحارالانوار با روايات مهدويت را نقد کنيم؛ ولي ناگزيريم که سخن را در دوبخش مطرح کنيم:

‌الف) اعتبار سندي، تنها راه اثبات اعتبار روايات نيست‌؛

‌ب) نقد برخورد شديد کتاب مشرعه با روايات مهدويت‌.

‌