در بسياري از منابع اهل سنت و برخي جوامع حديثي شيعه، نشانه هاي ظهور مهدي(عج) با علامت هاي نزديک شدن و برپايي قيامت (اشراط الساعه) آميخته و برخي نيز که به عنوان علائم ظهور شهرت دارند، نشانهِ قيامت دانسته شده است. حتي گاهي اصل ظهور مهدي(ع) به عنوان علامت قيامت ياد مي شود. به طور کلي صاحبان جوامع حديثي اهل سنت بابي با عنوان «اشراط الساعه» گشوده اند و در دوره هاي متأخر، کتاب هاي مستقلي با همين عنوان عرضه شده است. در کتاب الفتن واشراط الساعه از صحيح مسلم مي خوانيم:

عن حذيفه بن اسيد الغفاري قالَ: طَلَع النَّبِي(ص) عَلَينا وَ نَحن نتَذاکر فقالَ مَا تَذاکَرون قالوا: نَذَکر الساعه قال انّها لَن تَقُوم حتي تَرَونَ قبلَها عشر آياتٍ فَذَکر الدُخان والدجّال والدّابهَ و طلوعَ الشمسِ من مغربِها و نزولَ عيسي بن مريم(ع) و يأجوجَ و مأجوجَ و ثلاثه خسوفٍ: خَسفٌ بالمشرقِ و خسفٌ بالمغرب و خَسفٌ بجزيره العرب و آخر ذلک نار تَخرُج من اليَمن تَطردُ الناسَ الي مَحشَرهم. [1] .

ما در حال گفت و گو بوديم که رسول خدا(ص) حاضر شد و فرمود: از چه سخن مي گوييد؟ گفتيم از قيامت. فرمود: قيامت آشکار نمي شود، مگر اين که ده نشانه پيش از آن ببينيد: دود، دجّال، جنبنده، طلوع خورشيد از سمت مغرب، نزول عيسي(ع)، يأجوج و مأجوج، لرزش زمين در مشرق و مغرب و در جزيره العرب و آخرين نشانه آتشي است که از سوي يمن آشکار شود و مردم را به سوي محشر سوق دهد.

اين روايت و نمونه هاي آن که علايم ظهور را با نشانه هاي قيامت آميخته است - به فرض صحت - به اين معناست که پيش از قيامت اين حوادث رخ خواهد داد ولي الزاماً به اين معنا نيست که بلافاصله پس از آن قيامت روي دهد. روايت هاي ديگري در کتاب هاي اشراط الساعه آمده است که ارتباط مستقيمي با علايم ظهور ندارد. براي نمونه: از رسول خدا(ص) نقل شده است که «قيامت بر پا نمي شود تا اين که مردي از اهل بيت من ظهور کند.» [2] چنان که پيداست، مراد رسول خدا(ص) اين است که ظهور مهدي(ع) پيش از قيامت حتمي است؛ نه به اين معنا که ظهور او نشانه اي براي رسيدن قيامت باشد.