فرقه محمديه پس از وفات ابوجعفر محمدبن علي الهادي(254 ه)، (برادر امام حسن عسکري«ع») به مهدويت و امامت وي قايل شدند؛ [1] با اين که وي در حيات پدر بزرگوارش وفات کرده است. او نزديک سامرا مدفون است و آرامگاه او در نزديکي قريهِ بلد معروف به بقعهِ سيد محمد مي باشد. [2] .

ايشان از بزرگان سادات و صاحب کرامات متواتر است؛ حتي برخي از اهل سنت و اعراب باديه به غايت به او احترام مي گذارند، از جنابش مي ترسند، هرگز قسم دروغ به او نمي خورند و پيوسته از اطراف براي او نذورات مي برند. بيشتر دعاوي در سامرا و اطراف آن، با قَسَم به او حل مي شود و مکرر ديده مي شود که چون موردي براي سوگند خوردن پيش مي آمد، سوگند به او مال را به صاحبش مي رساند و منکران و غاصبان از خوردن قسم دروغ صدمه مي ديدند. [3] .

فرقه محمديه استدلال مي کردند که امام هادي(ع) امام عسکري(ع) جعفر را به عنوان وصي معرفي نکرده اند و هيچ کس حق ندارد خود را امام بداند. از طرفي امام هم بدون جانشين از دنيا نمي رود؛ پس چنين نتيجه گيري مي کردند که چون قطع امامت و بي اعتباري آن ممنوع شده، از اين رو ناچار بودند به امامت محمدبن علي رجوع کنند؛ که اين امر باعث شد عده اي او را قائم (مهدي) بدانند و برخي تا آن جا پيش رفتند، که مرگ او را منکر شدند. [4] البته بايد يادآوري کرد که خود محمدبن علي هرگز چنين ادعايي نکرده بود.