فرقه ناووسيه معتقد به مهدويت امام صادق(ع) (شهادت 148ه.) شدند؛ يعني معتقدند زنده و غايب است. مرادشان از مهدي، مفهوم نجات بخش است. [1] ناووس از مردم بصره بود و وي را عبدالله بن ناووس يا عجدون بن ناووس هم مي گفتند. [2] .

گروهي معروف به جعفريه هم به امامت، غيبت و رجعت امام جعفر صادق(ع) معتقد بودند؛ که رئيس اين فرقه عبدالرحمن بن محمد، از دانشمندان و متکلمان شيعه بود. اما اين ادعا نسبت به امام صادق(ع) درست نيست. چرا که:

اولاً: حضرت به شهادت رسيده و اين امر در تاريخ ثبت شده است.

ثانياً: اگر شک در شهادت حضرت بکنيم؛ بايد شک در شهادت پدران و اجداد بزرگوارش هم بکنيم؛ و آن وقت است که بايد مانند غلات و مُفَوِّضه منکر شهادت امام علي(ع) و امام حسين(ع) شويم؛ در صورتي که اين سفسطه است. [3] .

ثالثاً: اين گروه پس از چندي از بين رفتند و الان وجود خارجي ندارند.

رابعاً: خود امام صادق(ع) مي فرمايد:

«هنگامي که سه اسم محمد، علي و حسن، به طور متوالي در ائمه(ع) جمع شد، چهارمي آنان قائم است».

مفضل بن عمر گويد: بر امام صادق(ع) وارد شدم و عرض نمودم: اي آقاي من! کاش جانشين خودت را به ما معرفي مي نمودي. فرمود: «اي مفضّل! امام بعد از من فرزندم «موسي» است و امام خلف و موعود منتظر (م ح م د)، فرزند «حسن بن علي بن محمدبن علي بن موسي» است.» [4] .