در تاريخ امامان معصوم(عليهم السلام) نيز نيازمندي به چنين پشتوانه اي را به صورت متعدّد در دوره ي هر امامي مشاهده مي کنيم. شواهد بسياري وجود دارد که دلالت مي کند بر اين که اگر امامان (عليهم السّلام) پيروان نيرومند و ياران متعهد و کارايي داشتند، در برابر دشمنان دست به اقدامات نظامي مي زدند و حکومت حقّ اسلامي را تشکيل مي دادند، ولي اين وظيفه را به طور نامعيّني به تأخير انداختند تا زماني که فعّاليّت هاي فکري پيروان شان به بار بنشيند و ترجمان آگاهي سياسي و مذهبي آنان شود و در همين مسير، بالا خره، يکي از امامان معصوم (عليهم السّلام) قادر شود با ابزار نظامي، حکومت را به دست گيرد.