با توجه به آن چه گذشت در مي يابيم يکي از ويژگي هاي انقلاب هاي توحيدي، اين است که در کنار موسي (علي نبيّنا و آله و عليه السّلام)، هارون را داريم، در پيرامون عيسي (علي نبيّنا و آله و عليه السّلام)، حواريون را، و در نهضت رسول الله (صلّي اللّهُ عليه وآله وسلّم) افراد ساخته شده در دوران پنهاني و تنهايي را مانند علي مرتضي (عليه السّلام) که خداوند متعال در آيه ي چهارم سوره ي مبارک تحريم نقش وي در ياري کردن فرستاده ي خويش را متذکّر شده و فرموده:

(فاِن تَظاهَرا عليه فاِنّ اللّه هو مَوليه و جبريلُ و صالحُ المؤ منين والملائکه بعد ذالک ظهير)؛ اگر شما دو زن بر آزار پيامبر اتّفاق کنيد [هرگز بر او غلبه پيدا نخواهيد کرد]؛ زيرا خدا، يار و نگهبان او است و جبريل امين و مردان صالح و با ايمان و فرشتگان حق، يار و مددکار اويند.

به اتّفاق مفسران شيعه و سنّي، مصداق بارز و مستقيم «صالحُ المؤ منين» اميرالمؤ منين علي (عليه السّلام) است. گذشته از آن که نقش حياتي آن حضرت در پشتيباني رسول مکرم اسلام (صلّي اللّهُ عليه وآله وسلّم) در جنگها، درگيري ها، نشيب و فرازهاي سخت و طاقت فرساي دوران خفقان مکه و روزهاي پرالتهاب مدينه، بر کسي پوشيده نيست.