حضرت زهرا (س) از همان اوان کودکي، در راه دين مجاهده مي کرد. هر زمان پيامبر را خطري تهديد و مصيبتي آزار مي داد، زهرا (س) به ميدان مي آمد. پيامبر را از توطئهِ قتلش آگاه کرد. [1] خاکستر از روي پدر سترد. در جنگ احد، آن گاه که دندان مبارک پيامبر (ص) شکست و پيشاني اش مجروح شد و سر و صورت حضرت، غرقه در خون گشت، او به مداواي پيامبر مشغول شد.

حضرت، در راه ولايت آن قدر تلاش و مجاهدت کرد تا در اين مسير، جان عزيزش را فدا کرد. او شب ها به همراه علي (ع)، دست حسنين را مي گرفت و به خانهِ مهاجران و انصار مي رفت و آنان را به ياد بيعتشان در عقبه و غدير مي انداخت و فضايل علي را يادآورشان مي شد. با اين هدف والا که امام زمان شان را به آنان بشناساند و آنان را از مرگ جاهليّت برهاند و ياوراني براي امام زمان خويش فراهم کند.

حضرت مهدي (عج) نيز براي تحّقق آرمان هاي والاي پيامبر و در ادامهِ مسير حرکت زهرا (س) همواره مشغول مجاهدت و سازندگي است.

امام رضا (ع) مي فرمايد: «او، شتابنده به سوي نيکي ها و بزرگواري ها و تلاش گري سخت کوش است». [2] .