يکي از علت هايي که فاطمه (س) را به ميدان آورد و آن همه مصايب و آزارها را تحمّل کرد، همّ و غمّ آن حضرت نسبت به امّت پدرش و شيعيان شوهرش و مصايبي که دامن گيرشان خواهد شد بود.

حضرت، همراه اشک ها و ناله هايش، در فراق محبوبش به پدر بزرگوارش عرضه مي دارد:

يا ا بتاه! مَن للا رامل و المساکين؟ و مَن للا مّه اِلي يوم الدين؟ [1] .

پدر جان! پس از تو، چه کسي به فرياد يتيمان و مساکين خواهد رسيد؟ پدر جان! براي امّت، چه کسي پس از تو، تا قيامت خواهد بود؟

حضرت، تا بدان جا نسبت به امور امّت پدرش اهتمام مي ورزد که شب تا صبح را پيوسته در رکوع و سجود و قيام و دعا مي گذراند و همواره، مؤمنان را دعا مي کند و از براي خود دعايي نمي کند. وقتي فرزند دل بندش حسن (ع) علّت را جويا مي شود؟، مي فرمايد: «الجار ثم الدار». [2] .

حضرت مهدي (عج) نيز غم خوار همگان، به ويژه شيعيان است و براي آنان دعا مي کنند. توقيعات و ملاقات هاي فراوان، بر اين مطلب دلالت مي کند.

حضرت، در توقيعي مي فرمايد:

... به من رسيده است که گروهي از شما، در دين، به ترديد افتاده ايد و در دل، نسبت به اولياي امر خود، دچار شک و حيرت شده ايد! اين، مايه غم و اندوه ما شد. به خاطر شما و نه به خاطر خودمان و دربارهِ شما ناراحت شدم نه دربارهِ خودمان.... ما بر احوال شما آگاهيم و اوضاع شما بر ما پوشيده نيست. ما در رسيدگي و توجّه به شما، کوتاهي نکرده ايم و ياد شما را از خاطر نبرده ايم. اگر جز اين بود، مشکلات و گرفتاري ها بر شما روي مي آورد و دشمنان شما را نابود مي کردند. [3] .