در مجلهِ انتظار، شمارهِ 7 گفتيم، به بيست و پنج مورد از شباهت هاي اين دو بزرگوار اشاره مي کنيم، ولي به موارد ديگري برخورد کرديم. مواردي هم برادر ارجمند آقاي لطيف زاده تحقيق کردند، از اين روي برخي از آن ها را ذکر مي کنيم.

بيعت، پيماني است که به موجب آن نتوان با ستمگران به نبرد برخاست و از روي ناچاري و تقيّه بايد حکومت آنان را به رسميّت شناخت. همهِ پيشوايان معصوم، به مقتضاي حکمت الهي دچار چنين پيماني بودند، امّا بعضي از معصومان چنين بيعتي بر گردن نداشتند.

الف) بيعت و تقيه نکردن حضرت زهرا (س):

دشمنان، پس از غصب خلافت، سعي کردند از همهِ مردم، به ويژه صحابهِ خاصّ پيامبر اکرم (ص) خاصّه خاندان رسالت (حضرت علي و حضرت زهرا (ع)) براي خود بيعت بگيرند تا افکار عمومي را به خود جلب کنند، ولي حضرت زهرا (س)، همهِ مصيبت ها را تحمل کرد و تا زنده بود، با غاصبان حکومت بيعت نکرد، بلکه براي بازگرداندن خلافت به مسير اصلي اش، مبارزه نمود و حتي مانع بيعت حضرت علي (ع) شد. [1] .

ب) نبودن بيعت احدي از ستمگران بر گردن حضرت مهدي (عج) و تقيّه نکردن آن حضرت:

پيشوايان معصوم ما، اگر با کسي پيمان مي بستند، (گر چه از روي مصلحت و تقيه)، به آن پاي بند بودند. بهترين گواه، اين است که امام حسين (ع) تا زماني که معاويه زنده بود، به خاطر احترام به صلح برادرش قيام نکرد. حضرت مهدي (عج) به دليل اين که براي ريشه کن کردن ستم و ستمگران آفريده شده است و اگر ظاهر و آشکار بود، سکوتش به معناي رضا به ستمگري ستمگران و ترک نبرد با آنان بود (گرچه از روي تقيّه) در پس پرده غيبت به سر مي برد تا بيعت کسي بر گردنش نباشد. همين، يکي از علل غيبت آن حضرت شمرده شده است.

حضرت علي (ع) مي فرمايد:

....اِن القائم منّا اِذا قام لم يکن لا حد في عنقه بيعه فلذلک تخفي ولادته و تغيب شخصه. [2] .

هنگامي که قائم ما قيام کند، بيعت احدي بر گردن او نخواهد بود. از اين رو، ولادت او مخفي مي شود و از ديده ها پنهان مي شود.

حضرت مهدي (عج) فرمود:

اِنّه لم يکن لا حد من آبائي (ع) اِلاّ و قد وقعت في عنقه بيعه لطاغيه زمانه و اِنّي ا خرج حين ا خرج و لابيعه لا حد من الطواغيت في عنقي. [3] .

بر گردن همهِ پدرانم، بيعت سرکشان زمانه بود، امّا من وقتي خروج کنم، بيعت هيچ سرکشي بر گردنم نيست.

در زمان آن حضرت تقيه اي در کار نيست:

حضرت علي (ع) در تفسير آيهِ شريفه )وعد الله الذين ءامنوا منکم وعملوا الصالحات ليستخلفنّهم... [4] فرمود:

در امن و امان مرا بپرستند، بدون هيچ ترس و واهمه اي و نياز به تقيّه احساس نکنند. اين آيه، در حق قائم (عج) نازل شده است. منظور از «کساني که ايمان آورده اند»، در اين آيه، پيشوايان معصوم (ع) هستند. [5] .