الف) ستم ديدگي حضرت زهرا (س):

در زيارت آن حضرت مي خوانيم: «السلام عليک ا يتها المعصومه المظلومه [1] ؛ سلام بر تو اي پاک ستمديده».

و «اللهم صل... و صلّ علي البتول....المظلومه المقهوره». [2] .

امير مؤمنان علي (ع) در ترسيم مظلوميّت همسرش مي فرمايد:

اِن فاطمه بنت رسول الله (ص) لم تزل مظلومه، من حقها ممنوعه.... [3] .

فاطمه، دختر پيامبر خدا (ص)، همواره ستم ديده بوده و از حق خود محروم شد.

ب) او (عج) ستمديده است:

امير مؤمنان علي (ع) در ترسيم مظلوميت و غربت فرزندش مهدي (عج) مي فرمايد: «صاحب هذا الا مر الشريدُ الطريدُ الفريدُ الوحيد؛ صاحب اين امر، همان رانده شدهِ دور شده يگانه و تنها است». [4] .

در حديث ديگري حضرت علي (ع) تصريح مي کند به اين که او غريب است:

سيأ تي الله بقوم يُحِبّهُم و يُحِبّونَهُ و يَملِکُ مَن هو بينهم غريب.... [5] .

خداوند، گروهي را مي آورد که آنان را دوست دارد و آنان نيز او را دوست مي دارند و کسي که در ميان آنان غريب است، بر آنان حکومت مي کند.

امام کاظم (ع) مي فرمايد: «هو الطريد الوحيد الغريب؛ او، همان رانده شدهِ يکه و تنهاي غريب است». [6] .

حضرت، به حدّي مظلوم است که امام باقر (ع) مي فرمايد: «اگر او را مي شناختند، او را تکه تکه مي کردند». [7] .

همانند اذيت و آزارهايي که بر پيامبر (ص) پيش آمد، بر ايشان نيز وارد مي آيد و بلکه بيش تر. [8] .

باز در بيان مظلوميت ايشان چنين آمده است که وقتي بر منبر کوفه مي نشيند و عهدنامهِ پيامبر (ص) را مي خواند، تمام افراد از اطراف او مي گريزند و تنها وزير او و يازده نفر نقيب باقي مي مانند؛ هر چند آنان باز مي گردند. [9] .

آه از اين مظلوميّت! چه قدر اين مظلوميت سوزناک و جان کاه است که: حضرت زهرا (س) خود و فرزندش را مظلوم معرفي مي کند.

مرحوم ميرجهاني مي گفت:

در عالم روِ يا، مادر مظلومم حضرت فاطمه صديقه (س) را ديدم و ايشان سه بيت شعر فارسي خواند، وقتي بيدار شدم فقط يک بيت را به ياد داشتم و آن بيت اين گونه است:

دلي شکسته تر از من در آن زمانه نبود

در اين زمان دل فرزند من شکسته تر است [10] .

و بالا خره خود حضرت مهدي (عج) خود را مظلوم ترين فرد عالم معرفي مي کند.

حجه الاسلام حاج سيّد اسماعيل شرفي مي گويد:

به عتبات مقدّسه مشرف شده بودم و در حرم مطهر حضرت سيد الشهداء (ع) مشغول زيارت بودم. چون دعاي زائرين در قسمت بالا سر حرم مطهر امام حسين (ع) مستجاب است، در آن جا از خداوند خواستم مرا به محضر مبارک مولايم حضرت مهدي،ارواحنافداه، مشرف گرداند و ديدگانم را به جمال بي مثال آن بزرگوار روشن کند.

مشغول زيارت بودم که ناگهان خورشيد جهان تاب جمالش ظاهر شد. گرچه در آن هنگام، حضرتش را نشناختم، ولي شديداً مجذوب آن بزرگوار شدم. پس از سلام، از ايشان پرسيدم: «شما کيستيد؟». آقا فرمود: «من، مظلوم ترين فرد عالم هستم.»! من، متوجّه نشدم و با خود گفتم: «شايد ايشان از علماي بزرگ نجف هستند و چون مردم به ايشان گرايش پيدا نکرده اند، خود را مظلوم ترين فرد عالم مي داند.» در اين هنگام، ناگهان متوجّه شدم که کسي در کنارم نيست. اين جا بود که فهميدم، مظلوم ترين فرد عالم، کسي جز امام زمان، ا رواحنا فداه، نيست و من نعمت حضور آن بزرگوار را زود از دست دادم. [11] .

بياييد با هم، اين دو مظلوم را از مظلوميت بيرون بياوريم.