مهم ترين منبع تحقيق در «مهدويّت»، احاديث رسيده از عترت طاهره (عليهم السّلام) است و واضح است که براي محقّقِ مباحثِ تاريخي - کلامي، اعتبار منبع و زمان تأليف آن، بسيار مهمّ است.

در موضوع امام زمان (عليه السّلام) و موضوعات وابسته، منابع بسيار مهمّي بوده که اينک، جز معدودي از آن در دست رس نيست و به اسباب گوناگون، در کتب موجود، از آن ها جز نامي ديده نمي شود. [1] با اين وصف، در قرن يازدهم، به کتابي به نام کفاية المهتدي لمعرفة المهدي (عليه السّلام) بر مي خوريم که در موضوع مهدويّت به گردآوري احاديث بسياري در قالب «چهل حديث»، پرداخته است. از مهم ترين منابع او، إثبات الرجعة از فضل بن شاذان نيشابوري (م 260 ه) است. اين کتاب مهم، پيش از آغاز غيبت صغراي امام زمان (عليه السّلام) تأليف شده است. اين نوشتار، بر آن است تا با گردآوري و نقل احاديث فضل بن شاذان در کفاية المهتدي و در معرض مقايسه قرار دادن آن با منابع موجود، ارزش آن را اثبات و به محقّقان، لزوم رجوع به آن را تأکيد کند.

کفاية المهتدي، اکنون به صورت خلاصه و به نام گزيده کفاية المهتدي، در کتابخانه ها موجود است. [2] ناشر، در مقدّمه تأکيد کرده که مطالب غير ضروري آن را پيرايش کرده و تمام احاديث آن را آورده است. [3] .