امام علي (عليه السلام) مي فرمايد: «لايُقيمُ أَمَر اللَّهِ سُبحانَهُ إلاَّ مَنْ لايُصانِعُ، وَلايُضارِعُ، وَلايَتَّبِعُ الْمَطامِعَ [1] »؛ فرمان خداوند سبحان را برپا ندارد، مگر کسي که در اجراي دستور الهي، مدارا نکند و سازشکار نباشد و پيرو طمع ها و آرزوها نگردد.».

حضرت مهدي (عجّل اللّه تعالي فرجه الشريف) نيز قيام به اقامه ي حدود و فرمان الهي مي کند و در برخورد با دشمنان از يک نوع مجازات استفاده نمي کند، بلکه نسبت به جرم اشخاص و گروه ها مجازات متناسب با آن را اجرا مي کند و برخي از آنان را در جنگ نابود مي سازد و حتّي فراريان و زخميان آنان را نيز تعقيب مي کند و گروهي را اعدام گروهي را تبعيد و دست برخي را قطع مي کند و... به فرمايش امام باقر (عليه السلام): «... يَقُومُ القائِمُ... وَ لا تَأخُذُهُ فِي اللَّهِ لَومَةُ لائِمٍ... [2] » قائم، قيام مي کند... و در اجراي احکام الهي، از ملامت هيچ ملامت کننده اي بيم نمي کند.

بنابراين، به آن حضرت، «نقمت و عذاب کننده ي مجرمان و دشمنان» لقب داده اند. از امام صادق (عليه السلام) نقل شده که فرمود: «إذا تَمَنَّي أَحَدُکُمْ اَلْقائِمَ فَلْيَتَمَنَّهُ فِي عافِيَةٍ؛ فإنَّ اللّهَ بَعَثَ مُحَمَّداً، صَلَّي اللّهُ عَلَيهِ وَآلِهِ، رَحمَةً وَيَبْعَثُ القائِمَ نِقْمَةً [3] ؛ هنگامي که يکي از شما، ظهور قائم را آرزو و تمنّا بکند (که در رکاب اش باشد)، پس بايد آرزو کند که در عافيت و تندرستي باشد؛ زيرا، خداوند، حضرت محمد (عليه السلام) را (براي خلائق) رحمت فرستاد و حضرت قائم (عجّل اللّه تعالي فرجه الشريف) را عذاب و نقمت مي فرستد.».

امام صادق (عليه السلام)، دليل ملقّب شدن حضرت مهدي (عجّل اللّه تعالي فرجه الشريف) به لقب «نقمت» را چنين بيان مي دارد:

... فَنِتَمُّ حُجَّةَ اللَّهِ عَلَي الْخَلْقِ حتَّي لايَبقي أحدٌ عَلَي الْأرْضِ لَمْ يَبْلُغ إلَيهِ الدينُ وَالعِلمُ، ثُمَّ يَظْهَرُ القائِمُ (عليه السلام) وَ يَسيرُ (وَيَصيرُ) سَبَباً لِنِقْمَةِ اللَّهِ وَسَخطِهِ عَلَي العِبادِ؛ لِأنَّ اللَّهَ لايَنْتَقِمُ مِنَ العِبادِ إلاّ بَعدَ إنکارِهِمْ حُجَّةً؛ [4] .

پس ما، بر خلق خدا، اتمام محبّت مي کنيم تا اين که همگان، نسبت به دين، شناخت پيدا کنند بر روي زمين، کسي باقي نماند که دين به او ابلاغ نشده باشد. سپس (در آن هنگام) حضرت قائم (عليه السلام)، ظهور مي کند و سبب نقمت خدا و خشم و غضب او بر بندگان مي گردد؛ زيرا، خداوند، از بندگان اش انتقام نمي گيرد، مگر بعد از آن که حجت اش را انکار کنند.

سپس معلوم مي شود آنانکه مورد غضب امام عصر (عليه السلام) قرار مي گيرند، همان کساني هستند که حجّت بر آنان تمام شده است، ولي آنان حجّت خدا را نمي پيذيرند و سخت انکار مي کنند.

محمّدبن مسلم، ضمن حديثي از امام باقر (عليه السلام) نقل مي کند که آن حضرت مي فرمايد: «... أَمَّا شَبَهُهُ مِنْ جَدِّهِ المُصْطَفي (صلي الله وعليه واله وسلم) فَخُرُ وجهُ بِالسَّيْفِ وَقَتْلُهُ أعداءَ رَسوُلِهِ (صلي الله وعليه واله وسلم) والجَبَّارينَ وَالطّواغيِتَ، وَأَنَّهُ يُنْصَرُ بِالسَّيْفِ والرُّعْبِ وَأنَّهُ لا تُرَدُّ لَهُ رايَةٌ... [5] ؛ امّا شباهت او به جدش محمّد مصطفي (صلي الله وعليه واله وسلم) خروج او با شمشير است و اين که او، دشمنان خدا و رسول اش و جباران و طاغوت ها را خواهد گشت و او با شمشير و رعب ياري مي شود و هيچ پرچمي از او باز نگردد.».