محمد بن ابي حمزه، به واسطه ي يکي از اصحاب خود، از امام صادق (عليه السّلام) روايت مي کند آن حضرت فرمود: «القائمْ يلقي في حَربِهِ مالَمْ يَلْقَ رَسُولُ اللَّهِ إنَّ رَسولَ اللّهِ أتاهُم وَهُمْ يَعْبدُنَ حِجارَةً مَنقُورَةً وَخُشُباً مَنْحوُتةً، وَإنَّ القائمَ يَخْرُجوُنَ عَلَيهِ فَيَتَأَوَّلوُنَ عَلَيْهِ کتابَ اللَّهِ، وَيُقاتِلُونَهُ عَلَيْهِ.» [1] .

قائم (عليه السلام)، در پيکار خود با چنان چيزي مواجه خواهد شد که رسول خدا (صلي الله وعليه واله وسلم) با آن مواجه نگرديد. همانا، رسول خدا، در حالي به سوي آنان آمد که بت هاي سنگي وجوب هاي تراشيده را پرستش مي کردند، ولي قائم(عج) چنان است که عليه او خروج مي کنند و کتاب خدا را عليه او تأويل مي کنند. و به استناد همان تأويل، با او به جنگ برمي خيزند.

از اين روايت چنين به دست مي آيد که حضرت، مورد فجا و ظلم و بي مهري مردم قرار مي گيريد. بنابراين، هر واکنشي را که دشمنان ديدند، نتيجه ي طبيعي عمل خودشان است. لذا جا دارد به جاي بررسي روايات قتل، به بررسي روايات مظلوميت حضرت مهدي و بي مهري مردم به ايشان بپردازيم.