شيخ فريد الدين عطار نيشابوري ابو حامد - يا ابوطالب - محمّد بن ابي بکر (متوفاسال 618)از عرفاي معروف اهل سنّت و حنفي مذهب است. او،قصيده ي مفصّلي در مدح أئمه ي دوازده گانه سروده است و در کتاب مظهر الصفات آمده است، چنين مي گويد:



مصطفي، ختم رسُل شد در جهان

مرتضي، ختم ولايت در عيان



جمله فرزندان حيدر اوليا

جمله يک نورند؛ حق، کرد اين ندا



در پايان اين قصيده، چنين مي گويد:



صد هزاران اوليا روي زمين

از خدا خواهند مهدي را يقين



يا الهي مهديم از غيب آر

تا جهانِ عدل، گردد آشکار



مهدي هادي است تاج اتقيا

بهترين خلق بُروجِ اوليا



اي تو ختم اولياي اين زمان

وز همه معني نهاني جان جان



اي تو هم پيدا و پنهان آمده

بنده عطارت ثنا خوان آمده



ملاحظه مي فرماييد که او، چگونه از حضرت مهدي، عجل الله فرجه به عنوان فردي که در سرا پرده غيبت به سر مي برد، ياد مي کند.

نکته ي مهم

جالب توجّه اين که در حالات اين اديب بزرگ، گفته شده است که او، هيچ گاه، زبان به مدح کسي از ملوک و امراي عصر خود نگشود و در تمام کتاب هايش، يک مديحه پيدا نمي شود. خود او، در اشارت به اين معنا گويد:



به عمر خويش مدح کَس نگفتم

دُري از بهر دنيا، من، نسُفتم



با اين حال، اين مرد بزرگ، چنين سروده ي زيبايي درباره امامان عليهم السلام سروده است.

او، قصايد زيبايي ديگري در مدح مولاي متقيان (عليه السّلام) سروده است که جالب توجّه است.