ايشان، کُرد است و از فضلاي اهل سنّت به شمار مي رود. وي، شافعي است که به فارسي، قصيده ي زيبايي درباره ي ائمه عليهم السلام سروده و به حضرت بقية الله الاعظم (عج) نيز اشاره دارد:



حق مولاي فقيران جهان

پادشاهِ اولياي انس و جان



بنده ي حق و امير مؤمنين

شير ميدان دغا «يعسوب» دين



حق آن دو گوشواره عرش حق

فعل شان از مصدر حق کرده شق



آن يکي، زهر، ز خارا نوش کرد

وان دگر، خون جوش لب خاموش کرد



مهترانِ ساکنانِ جنّتين

ديده ي ايمان «حسن»، ديگر «حُسين»



حق آن بيمار دشت کربلا

گشته تاجش البلاء للولا



نو نهال مثمر بستان دين

سيّد السّادات «زين العابدين»



حق آن داناي اسرار قدم

حرمت آن منبع علم و کرم



با قرآن اسرار قرآن را مبين

قرّة الأبصار رأس الرّاسخين



حق آن درويش دل ريش جهان

آن که افتاده شهانش پاسبان



يادگار دوده ي پيغمبري

باغ عرفان را چو گُل کرد «جعفري»



حق آن سر حلقه ي صدق و صفا

در حليمي يادگار مصطفي



«موسي کاظم» به ميدان فنا

آمده موسي صفت برهان نما



حق آن از ماسوا افشانده دست

با خدا پيوسته وز ديگر گُسست



جانشين مرتضي در ارتضا

شد مقام و نام پاک او «رضا»



حق آن يکتا در بحر شهود

کز ازل رفته زخود کرده وجود



صائم و قائم مصفّي و «تقي»

آن که معراج فنا را مرتقي



حق آن زيبا نهال باغ دين

دان امام و پيشواي مهتدين



عابد و ساجد مزکّي و «نقي»

بُغض او را کي پسندد جز شقي؟



حق آن لشکر کش اکبر جهاد

مصلح افساد و مولاي عباد



باغ دين را گِشته گلبرگ طري

پادشاه اهل ايمان «عسکري»



حق آن نايب مناب ذات حق

مظهر نور هدي حين السّبق



جامع اعجاز محبوب انام

«مهدي» آخر زمان ختم الإمام [1] .