مبناي اصلي انديشه «مهدويت» و «تشکيل حکومت جهاني عدل»، ضرورت وجود امام در جامعه و لزوم تشکيل حکومت از سوي او براي هدايت، راهنمايي، برنامه ريزي و نظام دهي جامعه ديني است. لذا امام شؤوني دارد که از جمله آنها، پيشوايي و رهبري جامعه است. امامت - که همان پيشوايي و جلوداري است - طرح سياسي شيعه براي اداره جامعه است. در نگاه شيعه، آدمي همان گونه که مضطرّ به «وحي» است، مضطرّ به «امام معصوم» نيز هست.... اگر اهداف حکومت را هدايت انسان در تمامي ابعاد وهم، حس، فکر، عقل، قلب و روح او بدانيم؛ آن وقت بايد به کسي روي بياوريم که به همه اينها آگاه است و از تمامي کشش ها و جاذبه ها آزاد است و ترکيب آگاهي و آزادي، همان عصمتي است که در فرهنگ سياسي شيعه (امامت معصوم) مطرح است.... [1] .