براي مفهوم مثبت ومقبول «انتظار» در منابع اسلامي ارزش و اهمّيت زيادي قايل شده اند. از رسول خدا(ص) روايت شده است:

«افضل اعمال اُمّتي الانتظار» [1] .

«برترين اعمال امّت من انتظار است».

باز از آن حضرت است که:

«انتظار الفرج عبادهٌ» [2] .

«انتظار فرج، خود عبادت است».

در سخن ديگري است:

«المنتظر لاِ َمرِنا کالمتشحّطِ بدمه.» [3] .

«کسي که انتظار امر ما را بکشد (منتظر ظهور) چونان کسي است که [در راه خدا] به خون خود درغلتيده باشد».

اين ارزش بزرگي که در روايت ها براي انتظار قايل شده اند، با تصور مثبت از اين معنا تناسب دارد واز تصوّر منفي انتظار به معني «مترصد بودن» بسيار دور است.