در عهد قديم از کتاب مقدّس، مي خوانيم:

«از وجود اشرار وظالمان دلتنگ مباش که به زودي ريشه ظالمان بريده خواهد شد، ومنتظران عدل الهي زمين را به ميراث برند وآنان که لعنت شده اند، پراکنده شوند، وصالحان از مردم همان کساني هستند که زمين را به ميراث برند وتا فرجام حيات جهان در آن زيست کنند.» [1] .

همين حقيقتي که در کتاب مقدّس آمده، در قرآن کريم نيز تکرار شده است:

«وَلَقَدْ کَتَبْنا فِي الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّکْرِ اَنَّ الْاَرْضَ يَرِثُها عِبادِيَ الصَّالِحُونَ» [2] .

«وبي گمان، در زبور، پس از تورات نوشتيم که زمين را بندگان شايسته ما به ارث خواهند برد.»