خداي بلندمرتبه در وصف بندگان شايستهِ خود «ابراهيم»، «اسحاق» و«يعقوب» مي فرمايد:

«واذکر عبادنا ابراهيم واسحاق ويعقوب اولي الايدي والابصار انّا اخلصناهم بخالصهٍ ذکري الدّار وانّهم عندنا لمن المصطفين الاخيار» [1] .

وبندگان ما ابراهيم واسحاق ويعقوب را که نيرومند وديده ور بودند، به ياد آور. ما آنان را با موهبت ويژه اي - که يادآوري آن سراي بود - خالص گردانيديم. وآنان در پيشگاه ما به جِدّ از برگزيدگان نيکانند.

اين، از شگفت آورترين توصيف هاست.

بصيرت، نيازمند قدرت است وبدون قدرت از دست مي رود وبه خاموشي مي گرايد. بصيرت را جز مؤ من نيرومند بر نمي تابد، هنگامي که قوايش تحليل رود فاقد بصيرت شود. بنابراين، قدرت نياز به بصيرت دارد؛ زيرا قدرت بي بصيرت به لجاجت ودشمني واستکبار بدل مي شود.

خداي تعالي، ابراهيم واسحاق ويعقوب را چنين توصيف فرموده است که آنان صاحبان «قدرت / الايدي» و «بصيرت / الابصار» هستند. چنان که در برخي روايت ها نيز، ياران امام عصر (عليه السلا م) به صاحبان «قدرت» و«بصيرت» توصيف شده اند.