دسته اي از روايات که مؤ يد يکديگرند، از شيعه وسنّي، دربارهِ گروه زمينه سازان رسيده است. اين نصوص برخي مناطق معروف اسلامي را که اين گروه از آنجا برخواهند خاست، مشخص کرده اند. مهم ترين اين مناطق عبارتند از: مشرق وخراسان (که منظور از مشرق همان خراسان است)، قم، ري ويمن.

در روايات زير، گروه زمينه سازان به مناطق فوق منتسب شده اند: [1] - زمينه سازان مشرق «حاکم» در مستدرک صحيحين از عبدالله بن مسعود نقل کرده است

وي گفت:

«اَتانا رسول الله(ص) فخرج الينا مستبشراً يُعرف السّرور في وجهه، فما سألناه عن شيءٍ الاّ اخبرنا به ولا سکتنا اِلاّ ابتداءنا حتّي مَر فتيهٌ مِن بني هاشم منهم الحسن والحسين، فلمّا راهم التزمهم وانهملت عيناه، فقلنا: يا رسول اللّه، ما نزال نري في وجهک شيئاً نکره؟ فقال: اِنّا اهل بيتٍ اختار اللّه لنا الاخره علي الدّنيا، وانّه سيلقي اهل بيتي من بعدي تطريداً وتشريداً في البلاد حتّي ترتفع راياتٌ سودٌ في المشرق، فيسألون الحقّ لا يعطونه، ثم يسألون فلا يعطونه، ثمّ يسألونه فلا يعطونه - فيقاتلون - فينصرون. فمن ادرکه منکم ومِن اعقابکم فَليَأتِ اِمامَ اهل بيتي، ولو حَبَوا علي الثّلج، فانّها رايات هُدي، يدفعونها الي رجلٍ مِن اهل بيتي».

«[روزي] رسول خدا، صلّي اللهُ عليه وآله وسلّم، با شادماني تمام به سوي ما آمد، به گونه اي که برق شادي در نگاهش مي درخشيد. هر چه مي پرسيديم، پاسخ مي گفت، وهرگاه سکوت مي کرديم، خود شروع مي فرمود؛ تا آن که گروهي از جوانان بني هاشم - که امام حسن وامام حسين،عليهماالسلا م، - در ميانشان بودند، آمدند که از مقابل ما بگذرند. حضرت همين که آنان را ديد در آغوششان کشيد واشک از ديدگان مبارکش جاري شد. گفتيم: اي فرستادهِ خدا! چيست که پيوسته در چهرهِ شما چيزي مي بينيم که خوش نداريم. فرمود: ما خانداني هستيم که خداي تعالي آخرت را در مقابل دنيا براي ما برگزيده است. پس از من خاندانم رانده وآوارهِ شهرها گردند تا آن که پرچم هايي سياه در مشرق سربلند کنند. حق را طلبند وبديشان ندهند، در برهه اي ديگر حق را طلب کنند وبديشان ندهند، وباز نيز چنين شود، پس آن گاه نبرد کنند وپيروز شوند. [سپس فرمود:] هر که از شما يا فرزندان تان چنين روزي را درک کرد نزد امامي که از خاندانم مي باشد، حاضر شود - اگرچه جامه به خود پيچد وبر برف گام نهد - زيرا اين پرچم ها پرچم هاي هدايتند که آن ها را به مردي از خاندانم تقديم کنند.»

ابي خالد کابلي از حضرت امام جعفر صادق، عليه السلا م، روايت کند که فرمود:

«کَأَ نّي بقومٍ قد خرجوا بالمشرقِ يطلبون الحقّ فَلا يُعَطونَهُ ثُم يطلبونه، فاذا رَاَوا ذلِکَ وَضَعُوا سُيُوفَهُم عَلي عَواتِقِهِم فيعطون ما شاوُِوا فلايقبلونه حتّي يقوموا ولايدفعونها الاّاِلي صاحبکم قَتلاهُم شُهَداءُ، اَمااِنّي لَواَدرَکتُ ذلِکَ لاَ بقيتُ نَفسي لصاحب هذاالامر». [2] .

«گويا مي بينم مردمي را که در مشرق قيام کرده اند وحق را مي طلبند وبديشان داده نمي شود، وليکن از پاي نمي نشينند. از اين رو سلاح بر مي گيرند، در نتيجه آنچه مي خواستند بديشان داده مي شود، اما نمي پذيرند تا آن که قيام مي کنند و حکومت را به کسي جز صاحب شما [امام عصر(عج)] تحويل نمي دهند. کشته شدگان از آنان، شهيدند. آگاه باشيد که اگر من در آن زمان حضور داشتم، وجودم را وقف صاحب اين امر مي کردم.»