دفن شدن حضرت آدم (ع) در سرزمين مقدس نجف اشرف گواه روشني بر قدمت اين سرزمين مي‌باشد و در احاديث فراواني به آن اشاره شده، از جمله حديث بسيار طولاني امام باقر (ع) در مورد تأ‌سيس کعبهِ معظم مي‌باشد که از قداست خاص اين سرزمين حکايت مي‌کند.

امام باقر (ع) در اين حديث نوراني، از تأ‌سيس کعبه در عهد حضرت آدم ابوالبشر توسط جبرئيل (ع) به تفصيل سخن گفته، در پايان مي‌فرمايد:

خداوند به جبرئيل امين امر فرمود که چهار سنگ از چهار نقطهِ جهان برداشته، در چهار رکن کعبه قرار دهد:

1) سنگي از کوه صفا؛

2) سنگي از کوه مروه؛‌

3) سنگي از طور سينا؛

4) سنگي از «جبل السلام» و آن ظهر کوفه است. [1] .

در اين جا منظور از «جبل السلام» همان وادي السلام است و يا نجف اشرف که شامل وادي السلام است.

از اين حديث رابطهِ خاص کعبه و مولود کعبه نيز استفاده مي‌شود. اگر ولادت با سعادت اميرمؤ‌منان در داخل کعبه مايهِ شرف و قداست کعبه شده، چنان‌که امام صادق (ع) به آن تصريح کرده، در زيارت مأ‌ثور مي‌فرمايد: «اَلسلامُ عَلَيکَ يا مَن شُرِّفَت بِهِ مَکه ُ وَمِني؛ سلام بر تو اي اميرمؤ‌منان، که مکّه و مني از تو شرف و آبرو پيدا کرد»، [2] خاک و گل آن نيز از سنگ حرم اميرالمؤ‌منين به عزت و آبرو رسيده است.