شيخ متعبد، حاج عنايت اللّه فرمود: سال 1331، در طريق مراجعت از حج بودم.

شب جمعه از مني با دو نفر از اتقياء به مسجد الحرام آمده و نزديک محل تولد حضرت اميرالمؤمنين (ع) نشستيم ومشغول به ختم امن يجيب المضطر اذا دعاه ويکشف السوء، براي تعجيل فرج حضرت ولي عصر عجل اللّه تعالي فرجه الشريف شديم.

از آن جايي که تقدير الهي را تدبير بندگان تغيير نمي دهد، همه ما را خواب ربود، درحالي که نزديک دو هزار مرتبه از ذکر را گفته بوديم.

ناگاه از خواب بيدار شدم ديدم که يکي از دو رفيقم از مسجد بيرون رفته است.

خيلي ناراحت شدم و فورا رفتم وتجديد وضو نمودم و با نهايت تاسف برگشتم کسي در آن جا نبود که عجم باشد، مگرما دو نفر و از اعراب هم دو سه نفر سني مشغول مناجات بودند.

من آمدم و در موضعي مشغول به تضرع و زاري شدم.

هنگام سحر بود ناگاه احساس کردم بزرگواري دست به شانه من گذاشت و فرمود: وقت بسيار خوبي است حال بسيار خوبي داري در دعا اهتمام کن.

به مجرد شنيدن اين کلمات، بدنم مرتعش گرديد و حالم دگرگون شد.

وقتي نظر کردم،احدي را نيافتم و در مسجد عجم ديگري نبود جز رفيقم که در جاي خود بود.

يقين کردم که حضرت ناموس دهر ولي عصر عجل اللّه تعالي فرجه الشريف بوده است. [1] .