مرحوم حجة الاسلام، آقا نجفي اصفهاني در کتاب خود مرقوم فرموده است: مرتبه اول که به محضر مولايم مشرف شدم اين بود که در کشتي نشسته بودم.

ديدم شخصي آهسته بر روي آب دريا راه مي رود و امواج دريا را همچون زمين هموارمي پيمايد.

در اثناء مشاهده اين امر عجيب، به خاطرم رسيد که شايد اين بزرگوارحضرت بقية اللّه عجل اللّه تعالي فرجه الشريف باشد.

به مجرد خطور اين مطلب به ذهنم آن بزرگوار ناپديد شد.

مرتبه بعدي تشرفم اين بود که شبي بعد از اداء فريضه و نوافل، از مسجد الحرام به سمت منزل مي رفتم.

در بين راه که خالي از رفت و آمد بود، بزرگواري خود را به من نشان دادند و فرمودند: شيخ محمد تقي انت فقيه اصفهان (تو فقيه و عالم اصفهاني ها هستي).

از استماع اين سخن روح افزا جانم تازه و شاديم بي اندازه گشت،ولي در حيرت ماندم که در اين شب تار، اين غريب از شهر و ديار را که مي شناسد وچه کسي نام و حال مرا مي داند.

و متعجب بودم که ايشان از کجا علم و موقعيت مرامي داند! در دل خيال کردم که شايد حضرت ولي عصر و ناموس دهر عجل اللّه تعالي فرجه الشريف بوده باشد، چون نظر کردم هيچ کس را نديدم.

پس دانستم که بيش از اين، قابليت تشرف به خدمت آن سرور را نداشته ام. [1] .