سيد مهدي عباباف نجفي، که مداومت تشرف به مسجدسهله در شبهاي چهارشنبه راداشت فرمود: شبي با جمعي از رفقا به مسجدسهله مشرف شديم.

ديديم رکن قبله مسجد، طرف شرقي، همان جا که مقام [1] حضرت حجت (ع) واقع ميباشد، روشن است.

پيش رفتيم.

سيد بزرگواري در محراب مشغول عبادت بودند.

معلوم شد آن روشني،روشني چراغ نيست، بلکه نور صورت مبارک آن سرور، در و ديوار را منور ساخته است.

به جاي خود برگشته و باز نظر کرديم.

آن صفه [2] را روشن ديديم، گويا چراغ نوربخشي در آن گذارده اند.

چون نزديک شديم همان حال سابق را يافتيم تا يقين کرديم که آن بزرگوار امام ابرار و سلاله ائمه اطهار (ع) است.

هيبت آن حضرت همه ما را گرفت.

هر يک در جاي خود مانند چوب از حس وحرکت افتاديم، جز من که چند قدمي از رفقا جلوتر رفتم.

هر چه خواستم نزديک شوم يا عرضي کنم، در خود يارايي نديدم، مگر اين که مطلبي به خاطرم آمد و عرض کردم: لطفا استخاره اي براي من بگيريد.

آن حضرت دست مبارک خود را باز نموده و با آن تسبيحي که مشغول به ذکر بودند،مشتي گرفته و بعد از حساب کردن در جواب به من فرمودند: «خوب است».

بعد هم روي مبارک خود را به سوي ما انداخته و نظر پر فيض خويش را براي لحظاتي بر ماادامه داد.

گويا انتظار داشت که حاجت دنيا و آخرت خويش را از درگاه لطف وعطايش درخواست نماييم، ولي سعادت و استعداد، ما را ياري نکرد و قفل خاموشي دهان ما را بست.

سپس به سمت در مسجد روانه گرديد، چون قدري تشريف برد قدرت در پاي خوديافته به دنبالش روانه شديم.

وقتي خواست از در مسجد بيرون رود، دوباره روي مقدس خود را به طرف ما نمود و مدتي به همين حال بود.

ما چند نفر بدون حس وحرکت بوديم و هيچ قدرتي نداشتيم.

تا آن که بالاخره از مسجد خارج شديم و به فاصله اي که بين دو در بود رسيديم.

آن بزرگوار از در دوم خارج شدند.

به مجردخروج حضرت قوت و شعور ما بازگشت.

فورا و با سرعت هر چه بيشتر به سمت دردوم دويديم.

به چشم بهم زدني از در دوم خارج شديم و نظر به اطراف بيابان انداختيم، ولي هيچ کس را نيافتيم.

هر چه به اطراف و اکناف دويديم به هيچ وجه اثري نيافتيم و براي ما معلوم شد که به مجرد خروج از در دوم، حضرت از نظر ما مخفي شده اند.

بر بي لياقتي و از دست دادن فرصتي که براي ذکر حاجاتمان پيش آمده بود، افسوس خورده و متاثر شديم. [3] .