محمد بن خالد برقي نقل کرد: در سفري که با جمعي همراه بوديم، ناگاه از مسير راه منحرف شديم.

يک نفر از رفقا به کناري رفت و فرياد زد: يا صالح (يا اباصالح) ارشدونا الي الطريق رحمکم اللّه.

(يا اباصالح، راه را به ما نشان دهيد.)

در اين هنگام رفيق ما (آن کس که از ديگران کناره گرفت و فرياد برآورد) صداي نازکي را شنيد که مي گويد: راه طرف راست است.

او به من گفت: چنين صدايي به گوشش خورده است، ولي به بقيه همراهان نگفت.

من هم به ساير دوستان گفتم: طرف راست را بگيريد و حرکت کنيد.

بعد به همان طرف رفته و راه را پيدا کرديم [1] .