محدث نوري (ره) فرمود: عالم عامل، حاج ملا علي تهراني، مجاور نجف اشرف بود و اکثر سالها به زيارت ائمه سامرا (ع) مشرف شده، انس عجيبي به سرداب مطهر داشت.

ايشان از آن مکان استمداد فيوضات مي کرد و اميد داشت در آن جا به مقامات عاليه دست پيدا کند.

ازجمله مطالبش اين که مي فرمود: «هيچ وقتي نشد که زيارتي کنم و کرامتي نبينم».

در ايام مجاورت من، ده مرتبه به سامرا مشرف شد و در منزل ما، مستقر شد، ولي آنچه را که مي ديد، پنهان مي کرد و اصرار داشت که مخفي نمايد و بلکه ساير عبادات خودرا هم مخفي مي کرد.

روزي به ايشان التماس کردم که از آنچه ديده، چيزي بگويد.

فرمود: مکرر اتفاق افتاده که در شبهاي تاريک، زماني که همه مردم در خواب وصداي حس و حرکتي از کسي نبوده، به سرداب مطهر مشرف مي شدم.

کنار سرداب،پيش از ورود و پايين رفتن از پله ها، نوري را مي ديدم که از سرداب غيبت بر ديوار ودهليز اول مي تابد و حرکت مي کند و از محلي به محل ديگر مي رود، مثل اين که دردست کسي شمعي باشد و از مکاني به مکان ديگر حرکت مي کند و پرتو آن نور دراين جا متحرک مي شود.

پايين مي روم و داخل سرداب مطهر مي شوم نه کسي را درآن جا مي بينم و نه چراغي مشاهده مي کنم.

مرحوم حاج ملا علي تهراني در همين اواخر، که آن جا مشرف بود، آثار استسقاء درايشان پيدا شد و خيلي از آن صدمه مي ديد، لذا به سرداب مطهر مشرف شد.

بعدافرمود: امشب شفاي عوامانه اي گرفتم، يعني به سرداب مطهر رفته و در آن گوشه نشستم بعد هم پاهاي خود را به قصد شفا داخل چاهي که عوام آن را چاه غيبت مي گويند، کردم و خود را آويزان نمودم.

طولي نکشيد که مرض تماما رفع شد.

آن مرحوم تصميم داشت در سامرا بماند، ولي پس از مراجعت به نجف اشرف،نزديکان مانع شدند.

در آن جا دوباره مرض عود کرد و در آخر ماه صفر سال 1290 ازدنيا رفت. [1] .