شيخ علي مهدي دجيلي فرمود: من هميشه شبهاي ماه رمضان در سامرا به سرداب مقدس مشرف مي شدم و مشغول نماز و دعا و تلاوت قرآن مي شدم.

تا اين که در يک شب قدر در اثناء قرائت قرآن به خود گفتم، معلوم مي شود که ما موردرضايت مولاي خود حضرت بقية اللّه ارواحنافداه نيستيم، والا چطور مي شود در اين سالهاي متمادي، با آن که در جوار آن حضرت هستيم ايشان را نبينيم.

ناگاه بدنم به لرزه درآمد و نوري ظاهر گشت که سرداب مطهر را روشن نمود.

در آن جا جز يک فانوس چيز ديگري نبود، ولي اين نور بيشتر از پنجاه فانوس روشنايي داشت.

متحيرشدم و گريه شديدي به من دست داد عرض کردم: مولاي من، اگر شما خودتان هستيدفلان حاجت مرا تا صبح برآورده کنيد.

صبح حاجتي را که خواسته بودم، برآورده کردند و معلوم شد، که در آن سرداب مقدس، مورد توجه حضرت ولي عصر ارواحنافداه قرار گرفته ام. [1] .