شيخ ابراهيم وحشي که از طايفه رماحيه است نابينا بود.

زمستانها نزد طايفه خود وتابستانها به نجف اشرف مي آمد.

هر شب پيش از آن که در حرم مطهر را باز کنند،مي آمد و انتظار مي کشيد تا وقتي در باز شود.

تا آخر وقت هم در آن جا مي ماند.

شبي با اهل بيت خود بحث کرد، لذا حوصله اش سر رفته، همان جا دعاي توسل راخواند و خوابيد.

در عالم رؤيا مشاهده کرد که در حرم مطهر مي باشد و آن جا کاملاروشن است.

شيخ ابراهيم مي گويد: هر قدر نگاه کردم شمع و چراغي ديده نمي شد متوجه شدم که ضريح مقدس در جاي خود نيست و در محل دو انگشت مبارک [1] دريچه اي است که روشنايي از آن خارج مي شود.

آهسته آمدم و دستم را بر صندوق گذاشته، سرم راخم کردم نگاه کردم و ديدم يک کرسي گذاشته شده و حضرت روي آن نشسته اند و ازنور چهره مبارکشان، بيرون روشن شده است.

خود را بر پاي آن حضرت انداختم.

دراين جا دستم به دست ايشان رسيد و سه نوبت دستشان را بر دست من کشيدند.

سپس فرمودند: تو اجر شهدا را داري.

بيدار شدم، ديدم چشمم هنوز نابينا است.

تاسف خوردم که اي کاش دست مبارک را بر چشم من مي ماليدند.

شبي ديگر نيز دعاي توسل را خواندم و به خواب رفتم.

ديدم در صحرايي هستم وجمعي نزديک سيصد نفر به طرفي مي روند و يک نفر جلو آنها بود.

ناگاه آن که جلوتربود، ايستاد ديگران هم ايستادند و جاي نماز را انداختند و مشغول نماز شدند.

من نيزخود را داخل صف کردم.

وقتي نماز تمام شد، اسبي آوردند.

آن بزرگوار سوار شد و تند رفت.

پرسيدم: اين مردکيست؟ گفتند: پشت سرش نماز خواندي، ولي او را نشناختي؟ گفتم: الان رسيده ام ونمي دانم.

گفتند: قائم آل محمد، حضرت حجت (ع)، است.

من چشم خود را فراموش کردم وفرياد برآوردم: يابن رسول اللّه آيا من از اهل بهشتم يا از اهل جهنم؟ تا سه نوبت جواب ندادند.

نااميد شدم و فرياد بر آوردم: قسم به اجداد طاهرينتان، من از اهل بهشتم يا از اهل دوزخ؟ آن حضرت نظري به من انداختند و تبسم نمودند.

در اين هنگام من هم به ايشان رسيدم.

حضرت سه بار دست بر چشم و سر من کشيدند و فرمودند: از اهل بهشتي.

بيدار شدم، ديدم آب بسيار غليظي از چشمم خارج به طوري که صورتم تر شده بود.

با خود گفتم چه معني دارد؟ چشم من چنان خشک بود که هيچ وقت نم نمي داد.

آن آب را پاک کردم و چون سر را از زير لحاف بيرون آوردم، ديدم ستاره اي از روزنه خانه ام نمايان و چشمم بينا شده است. [2] .