مولي محمد سعيد صد توماني، که از شاگردان مرحوم سيد بحرالعلوم بود، نقل مي کند: روزي در مجلس سيد، صحبت از قضاياي کساني که حضرت مهدي (ع) را ديده اند به ميان آمد.

سيد فرمود: روزي ميل پيدا کردم که نمازم را در مسجد سهله بخوانم.

آن وقت، ساعتي بود که فکر مي کردم کسي در آن جانيست.

وقتي رسيدم، ديدم مسجد پر از جمعيت و صداي ذکر و قرائت بلند است و البته درچنين وقتي معمول نبود که کسي آن جا باشد.

آن جمع صفهايي تشکيل داده و براي نماز جماعت آماده بودند.

کنار ديوار در جايي که شني بود، ايستادم ولي باز رفتم که شايد مکان ديگري را پيدا کنم.

در يکي از صفها جاي يک نفر را پيدا کردم و رفتم وايستادم.

در اين جا يکي از حاضرين مجلس به سيد بحرالعلوم گفت: بگو [حضرت] مهدي راديدم.

با اين کلام، سيد ساکت شد و گويا خواب بود و الان بيدار شده است.

هر چه ازايشان درخواست شد که صحبت را به پايان برساند، راضي نشد. [1] .