در اين بخش قضاياي کساني نقل شده است که،امام زمان (ع) را در حالت مکاشفه يا مشاهده زيارت کرده اند.

ضمنا معلوم باشد که مکاشفه، حالتي است بين خواب و بيداري - نه آن که فقط قبل از خوابيدن باشد - و شخصي که مکاشفه برايش اتفاق مي افتد،چيزهايي را مي بيند که مربوط به حواس ظاهري نيستند، بلکه به ادراکات روحي و معنوي اوبرمي گردند، همان گونه که انسان وقتي خوابي مي بيند، اين ديدن وشنيدن در خواب، با چشم وگوش ظاهري نيست.

فرقي که مکاشفه با خواب دارد اين است که، شخص خواب، حواس ظاهري اش چيزي را درک نمي کنند، اما در مکاشفه،ضمن اين که روح مشغول درک حقايق است، درهمان زمان گوش ظاهري، صداهاي اطراف را هم مي شنود.

حال اگر روح باقدرت و تمرکز بيشتري عمل کند و در هنگام ادراک مطالب، چشم انسان نيزباز باشد، اين حالت را مشاهده مي نامند.

اين حالات غالبا نشان دهنده آن است که، شخص نسبت به چيزي که در مکاشفه يا مشاهده ديده است، علاقه زيادي دارد وبه خاطر انقطاع ازديگران و اطراف خود، چنين حالتي را به طورموقت يا دائم بدست آورده است.