صالح عادل، سيد مرتضي نجفي (ره)، که از صلحاء نجف اشرف بود و شيخ الفقهاء،شيخ جعفر نجفي را درک کرده و در نزد علماء، به صلاح معروف بود، فرمود: در مسجد کوفه با جمعي که در ميان آنها يکي از علماء مبرز و بزرگ بود، حضور داشتيم وقت مغرب شد.

براي اداي نماز جماعت با آن عالم بزرگ، در فکر مقدمات نماز افتادم.

آن وقتها ميان موضع تنور در وسط مسجد کوفه، مقدار اندکي آب بود که از مجراي قناتي مخروبه مي آمد و راه تنگي داشت که گنجايش بيش از يک نفر را نداشت.

به آن جا رفتم که وضو بگيرم وقتي خواستم پايين بروم شخص جليلي را به هيات اعراب ديدم که کنار آب نشسته و وضو مي گيرد، اما در نهايت طمانينه و وقار نشسته بود.

من براي رسيدن به نماز جماعت عجله داشتم کمي توقف کردم، ولي وقتي ديدم که او به همان آرامش نشسته و نداي اقامه نماز هم بلند شده است به خاطر آن که عجله کند، به او گفتم: مثل اين که قصد نداري با شيخ نماز جماعت بخواني؟ فرمودند: نه، زيرا او شيخ دخني (ارزني) است.

منظورش را از اين جمله نفهميدم و صبر کردم تا فارغ شد و رفت.

من هم رفتم ووضو گرفتم و با شيخ نماز خواندم.

بعد از نماز و متفرق شدن مردم، جريان را براي شيخ نقل کردم.

ناگاه ديدم حالش دگرگون و رنگش متغير شد و در فکر فرو رفت بعد به من گفت:حضرت حجت (ع) را ديده اي، ولي ايشان را نشناخته اي.

آن حضرت از چيزي که جز خداي تعالي کس ديگري بر آن مطلع نبود، خبر دادند.

بدان که من امسال در رحبه ارزن کاشته بودم (رحبه موضعي در غرب درياي نجف است که به خاطر رعايت نکردن باديه نشينان معمولا محل ترس است) وقتي ايستادم و نماز را شروع کردم به فکر آن زراعت افتادم و غصه آنها مرا از حالت نماز واداشت، لذا حضرت از وضع من خبر دادند. [1] .