شيخ اسداللّه زنجاني فرمود: اين قضيه را دوازده نفر از بزرگان از شخصي که درمحضر سيد بحرالعلوم بود، نقل کردند.

آن شخص مي گويد: هنگامي که جناب آقا شيخ حسين نجفي از زيارت بيت اللّه الحرام به نجف اشرف مراجعت نمود، بزرگان دين و علماء براي تبريک و تهنيت به حضور او رسيدند و درمنزل ايشان جمع شدند.

سيد بحرالعلوم (ره)، چون با جناب آقا شيخ حسين کمال رفاقت و صميميت راداشت، در اثناء صحبت روي مبارک خويش را به طرف او گرداند و فرمود: شيخ حسين تو آن قدر سربلند و بزرگ گشته اي که بايد با حضرت صاحب الزمان (ع) هم کاسه و هم غذا شوي.

شيخ متغير و حالش دگرگون شد.

حضار مجلس، از شنيدن سخن سيد بحرالعلوم اصل قضيه را از ايشان سؤال کردند.

سيد فرمود: آقا شيخ حسين، آيا به ياد نداري که بعد از مراجعت از حج در فلان منزل،در خيمه خود نشسته و کاسه اي که در آن آبگوشت بود براي نهار خود آماده کرده بودي ناگاه از دامنه بيابان جواني خوشرو و خوشبو در لباس اعراب وارد گرديد و ازغذاي تو تناول فرمود.

همان آقا، روح همه عوالم امکان حضرت صاحب الامر والزمان عجل اللّه تعالي فرجه الشريف بوده اند. [1] .