سيد صالحي از اهل علم به نقل از مرد مورد اعتمادي فرمود: بعضي از اهل بحرين در سالهاي اخير، تصميم گرفتند به نوبت جمعي از مؤمنين راميهماني کنند.

تا آن که نوبت به يکي از ايشان رسيد که چيزي نداشت.

اين شخص غمگين و اندوهناک شد، لذا شب به طرف صحرا رفت.

ناگاه شخصي را ديد و آن شخص به او فرمود: نزد فلان تاجر برو و بگو محمد بن الحسن (ع) مي گويد: دوازده اشرفي که براي ما نذر کرده بود، به تو بدهد، آن اشرفيها را از او بگير و در ميهماني خود خرج کن.

آن مرد نزد تاجر رفت و پيغام را از طرف آن شخص بزرگوار به او رساند.

تاجر به اوگفت: محمد بن الحسن (ع) خودش اين مطلب را به تو فرمود؟ مرد بحريني جواب داد: آري.

تاجر گفت: او را شناختي؟ گفت: نه.

گفت: او حضرت صاحب الزمان (ع) بود و من اين اشرفيها را براي ايشان نذر کرده بودم.

بعد هم آن بحريني را اکرام کرد و احترام نمود و آن مبلغ را به او داد و التماس دعاکرد و از او خواهش کرد که چون حضرت ولي عصر (ع) نذر مرا قبول کردند، نصف اشرفيها را به من بده، تا آنها را عوض کنم.

پس از آن، مرد بحريني به منزل برگشت و آن مبلغ را در ميهماني خود خرج کرد. [1] .