عالم متقي شيخ محمد تقي تربتي، که از علماء اخلاق و شاگردان علامه ميرزاحبيب اللّه رشتي (ره) بود، فرمود: يکي از شاگردان متدينم که سيد و از اهل تربت است گفت: در سفري که با يکي از طلاب بودم و از زيارت عتبات عاليات از راه خانقين به دنبال قافله و پياده، رو به قصرشيرين مي رفتيم، از شدت عطش و خستگي، از راه رفتن عاجز شديم در عين حال هر دو نفرمان با زحمت زياد خود را به قافله رسانديم، اماديديم دزدها کاروان ما را غارت کرده و اموالشان را دزديده اند و بعضي مجروح دربيابان افتاده اند.

محملها را هم شکسته و روي زمين انداخته بودند.

من و رفيقم به کناري رفتيم و در نهايت ترس از تپه اي بالا آمديم.

ناگاه ديديم سيدجليلي با ما است.

بعد از سلام و تحيت، هفت دانه خرماي زاهدي به من داد و فرمود:چهار دانه از آنها را خودت بخور و سه تاي آن را به رفيقت بده.

وقتي خرماها راخورديم، بلافاصله عطش ما رفع شد.

بعد ايشان فرمود: اين دعا را براي نجات و حفظاز شر دزدها بخوانيد اللهم اني اخافک و اخاف ممن يخافک و اعوذ بک ممن لايخافک (خدايا بدرستي که من از تو مي ترسم و از هر کس که از تو مي ترسد، هراس دارم و از کسي که از تو نمي ترسد، به تو پناه مي برم.)

مقدار کمي که با آن سيد راه رفتيم، اشاره کرد و فرمود: اين منزل است.

وقتي نظرکرديم، منزل را پايين آن تپه ديديم وارد شديم و به خواب عميقي فرو رفتيم، چون خيلي خسته شده بوديم و متوجه آنچه براي ما اتفاق افتاده بود، نشديم.

بعد از بيدار شدن، جريان را دريافته و براي ما معلوم شد که آن شخص حضرت بقية اللّه ارواحنافداه بوده است. [1] .