معطوف الرکبتين؛ [1] .

افتاده زانو.

مرحوم علاّمه مجلسي، در بيان اين عبارت مي فرمايد، زانوي مبارک امام، به خاطر بزرگي و درشتي آن، ميل به پايين دارد. البته در مورد پيامبرصلي الله عليه وآله هم نقل شده است که «ضخيم الکراديس» [2] بودند؛ يعني، سر استخوان هاي حضرت، درشت بود و مي توان اين شباهت را هم ميان امام عليه السلام و حضرت پيامبرصلي الله عليه وآله فهميد.

در پايان، براي حسن ختام، منظومه ي عربي حلواني [3] مصري را که شامل بسياري از اوصاف حضرت عليه السلام است، مي آوريم:

هو ضرب من الرجال خفيف

هو أجلي أقني أشم کحيل

أعين أفرق أزج علي أي

من خدّيه خال حسن جميل

أفلج الثغر حين يبسِم برّا

ق الثنايا و ربعة لايطول

عربيّ في لونه و کان ال

-جسم منه ينميه إسرائيل

وجهه في اشتداد سمرته کال

-کوکب الدريّ المضي ء جليل

و له لحيةٌ غزيرة شعر

..........

ناعم الکف بين فخذيه بعد

خاضع خاشع کريم منيل

او [امام مهدي]، باريک اندام و کم گوشت است

او، پيشاني آشکار و بيني باريک است و چشمي سياه دارد

چشمي درشت، رويي گشاده، ابرواني جدا از هم دارد

بر گونه ي راست اش خال زيبايي است

دندان هايش جدا از هم است وقتي بسم الله مي گويد

دندانش برق مي زند، قدي متوسط دارد و بلند نيست

رنگ اش عربي و جسم اش

مانند بدن بني اسراييل است.

صورت اش در شدّت سرخي، مانند

ستاره اي درخشان و نوراني است. بلند مرتبه است

حضرت، محاسني پرپشت دارد

...........

کف دست اش پر نعمت است. ران هايش از هم دورند (ران هاي قوي اي دارد).

خاضع و خاشع و کريم و کام روا است.