در بيشتر موارد، نامه هاي حاوي سؤالات و يا درخواست هاي شفاهي شيعيان، به طور معمول از طريق صدور توقيعات، پاسخ داده مي شد؛ ولي در مواردي، طبق مصالح، پاسخ به صورت شفاهي، از سوي سفير يا خادم حضرت به سؤال کننده عرضه مي شد. [1] در مواردي، به طريق معجزه آسا شخص سؤال کننده، صدايي مي شنيد؛ بدون آن که صاحب صدا را ببيند و پاسخ مشکل خود را بدين گونه اخذ مي کرد. [2] در مواردي نيز، به جهت مصالحي، اصلاً پاسخي صادر نمي شد. [3] .